Sala 27

To były jakieś jaja. Jakiś kiepski żart, równie w kiepskim wydaniu. Tylko najgorsze w tym wszystkim było to, że to on ponosił tego konsekwencje, które mogą pociągnąć lawinę gorszych zdarzeń. Impreza zaczęła się, jak zawsze – o dwudziestej. Szedł z grupą kolegów do baru, w którym wypili parę kieliszków wódki, trochę potańczyli, pograli w bilard i przenieśli się do jednej z dziewczyn na domówkę. A tam… sytuacja wymknęła się spod kontroli. Percival nie był typowym, nieodpowiedzialnym nastolatkiem. Był dojrzały. Zachowywał się dorośle, jednak tym razem coś poszło nie tak i wbrew jego woli. Wódka przestała smakować, jak wódka, a piwo, jak piwo. Świat tańczył, a on chyba wraz z nim. Do tej pory miał przebłyski z tej hucznej balangi, które mogły mu sugerować, co tak naprawdę tam mogło się wydarzyć. Wiedział, że był w łazience będąc ostro wstawionym – jednak zabawne jest to, że nawet nie wiedział, czym i kiedy się tak wstawił – i wymiotował. Biel ścian raziła go cholernie po oczach. Potem było czarno. Cicho. Przyjemnie. Uchylił znowu oczy i siedział z grupą ludzi na kanapie, gdzie prawie każda z par obok się ze sobą całowała. Nie wiedział co się dzieje i kto ciągnie go za rękę do tańca. Basy wydobywające się z kolumn za plecami odczuwał każdą komórką swojego ciała. Nie wiedział, co było we wódce, którą pił, ale nieźle kopała. Nigdy nie miał takiego odlotu, nie po kilku kolejkach. Ba. Nie po wytańczonych kolejkach i paru drinkach. To było chore, jednak później zrobiło się dużo gorzej. Wyjechała policja. Ludzie się darli, policjanci się darli. A on stał. Blady i półprzytomny. Wyproszono niepełnoletnich i sprawdzono zapasy alkoholowe imprezowiczów. Gliniarzom wpadły w ręce narkotyki, które swoją drogą, nawet nie wiedział skąd tam się wzięły. A potem znaleźli je w jego kieszeni. To dopiero był szok. Kiedy dał się przeszukać i wyjęto z kieszeni jego spodni małą paczuszkę z białym proszkiem, akurat na jedną czy dwie kreski, zdziwił się całkowicie. Jakim cudem to świństwo znalazło się u niego?! Oczywiście, kiedyś próbował prochów, ale tylko eksperymentalnie raz. I nigdy więcej! Nie ćpał i nigdy nawet nie zamierzał, a teraz okazało się, że policjanci zgarnęli go za ich posiadanie. To naprawdę kiepskie żarty! Siedząc na komendzie automatycznie wytrzeźwiał. Składanie zeznań, siedzenie na dołku, a potem w sali przesłuchań to były rzeczy, które znajdywały się na liście mniej ulubionych spraw. Pytano go ciągle o narkotyki, a on ciągle mówił jedno i to samo. Nikt mu nie wierzył, a on robił się coraz bardziej zmęczony. Poprosił, aby zadzwonili do Balda. Potrzebował go. Nie chciał, aby mężczyzna wpłacał za niego kaucji, bo nie o chodziło, ale pragnął poczuć wparcie i nie dać się w robić w coś, czego nie zrobił. Przybył szybko. Tak, jak się spodziewał. Jego zatroskane spojrzenie, było tak palące, że Percy musiał odwrócić wzrok. Wiedział, że będzie zadawać równie dużo pytań, co policjanci i to pewnie jeszcze bardziej niewygodnych.
Po pary chwilach poproszono nauczyciela do środka. Spisano wszystkie zeznania.
- To dziś na tyle. Oczywiście, odezwiemy się w tej sprawie do pana. – Tu zwracano się do Percivala, który właśnie ubierał na siebie bluzę. - Kaucję odbierze mój kolega, proszę tylko wypełnić te papiery i wpłacić kwotę z dołu formularza – wyjaśniał beznamiętnie policjant patrząc na nich.
- Oczywiście posiadanie narkotyków, to nie są przelewki. Możesz mieć nawet o to sprawę. Zdajesz sobie sprawę z konsekwencji własnych czynów? – zapytał drugi na co chłopak spojrzał gniewnie.
- To nie są moje narkotyki! Mówiłem już – wywarczał przez co wzbudził w tamtym kpiący uśmieszek i dość znany test, który często słyszy się na filmach:
- Wszyscy tak mówią. – Tego było za wiele! Percy nie patrząc na gliniarzy wyszedł z pokoju. Miał na dziś dość. Wystarczająco zabawili się jego kosztem. Rewizja osobista, przesłuchanie i durne drwiny. Na dzisiaj pasował.

To nie było kompletnie podobne do chłopaka. Nie był taki. I nawet Baldric, który go znał krótki okres czasu wiedział, że Percy nie posunąłby się do takich czynów. Nie był nastolatkiem, który uwielbiał nocne eskapady na sam posterunek policji. Wiedział, że musi uważać, gdyż jego ojciec szybko dowiedziałby się o podobnej sytuacji i wtedy smycz na której go trzyma zdecydowanie ukróciłaby się. A tego nie chciał. Już i tak dużo wojen z nim stoczył, wywalczając swoją małą niepodległość. Na większą ingerencje w jego sprawy nie był przygotowany psychicznie. Zwłaszcza, że ojciec uwielbiał decydować za innych.
Chłopak czuł się podle. Ściągnął nauczyciela o trzeciej nad ranem z łóżka i jeszcze dał za siebie zapłacić kaucję. Nie, tak być nie może. Kiedy tylko znaleźli się na zewnątrz, wyrzucił z siebie pospiesznie:
- Nie myśl, że nie oddam ci tych pieniędzy. Nie będziesz płacił za mnie – mruknął, jednak zaraz poczuł, jak ten go przytula. Spięty i cały zestresowany, rozluźniał się pod wpływem jego silnych ramion, chowając twarz w materiale koszulki kochanka. Tego potrzebował najbardziej. Jakiekolwiek wsparcia i pocieszenie. Mocniej wczepił się w niego, czując ulgę oraz jak całe emocje wolno z niego schodzą. Tamci gliniarze cholernie podnieśli mu ciśnienie, a nauczyciel skutecznie je zbijał. Jednak pytanie o narkotyki ponownie wywołały mimowolne spięcie. Odsunął się, spoglądając na niego spokojnie.
- Nie wiem. Na komendzie powiedzieli mi, że to ecstasy, a przynajmniej je podejrzewają – powiedział. Nie będzie niczego ukrywać. Był niewinny. Wiedział, jak z punktu widzenia drugiej osoby to musi źle wyglądać, jednak nie miał niczego na sumieniu. Tego był pewien. Nigdy nie robił podobnych wyskoków i tym razem było tak samo.
- Nie chciałem cię zrywać z łóżka, ale nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. Zamknęli mnie z jakimś facetem, który miał bluzę we krwi i chyba czekali aż pęknę. Wałkowali mnie dwie godziny. – Nie żałował siebie. Było mu wstyd. Wstyd, że dał się wrobić. Nie przypuszczał, że ktoś może zrobić mu podobne świństwo. Przecież były tam osoby, które znał, z którymi się przyjaźnił. A teraz? Teraz nie wiedział, kto mu to podrzucił, kiedy i dla czemu jemu. Może było to spowodowany tym, że ma bogatego ojca, który szybko zatuszuje sprawę, a inna osoba miałaby nie lada problemy? Ale nawet jeśli, to był to cios poniżej pasa.
Kiedy nauczyciel zadzwonił po taksówkę ta zjawiła się po paru minutach od wezwania. Percival wsiadł do samochodu bez zbędnych słów. Przez całą drogę nie odzywał się mimo iż był bardzo wdzięczny kochankowi za jakąkolwiek interwencję. Gdyby nie on zapewne nadal by siedział na komendzie z tym chorym pajacem, który bredził coś o kobiecie, którą kocha a ta go zdradzała. Na szczęście u Bala w domu będzie mieć chwilę, aby dojść do siebie i poukładać wszystko w głowie. Miał czarną dziurę z wielkimi kolorowymi plamami rozrzuconymi po każdym zakątku. Teraz musiał tylko te wszystkie kawałki pozbierać i złożyć do kupy. Sam chciał się dowiedzieć co przeoczył. Musiał całe wyjście odtworzyć i przypomnieć sobie chociażby najmniejszy szczegół. Tylko w taki sposób będzie mógł oczyścić się z zarzutów, bo jak na razie nic nie przemawiało na jego korzyść.

Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Baldricowi nie jest na rękę spotkanie z jego ojcem. Sam miał awersje do wszelkich spędów, jednak tym razem okoliczności sytuacji były całkiem inne. Bardziej nieprzyjemne. Jadąc autobusem wprost na znienawidzony komisariat czuł ścisk w gardle i boleści żołądka. Sam się bał. Spotykał się z nauczycielem. Sypiał z nauczycielem. Nauczyciel wyciąga go z komendy. A ostatecznie nauczyciel jedzie z nim na spotkanie z ojcem. Gorzej być nie mogło. W powietrzu czuł zwiastujące nieszczęście. A im bliżej byli tym ono mocniej pachniało zgnilizną. Tak sobie wyobrażał swojego ojca odkąd skończył naście lat. Jako zgniliznę, która przesiąka na ubrania aż w końcu w skórę, z której trudno zmyć wszelkie jej ślady. Strach był paraliżujący mimo iż na pierwszy rzut oka starał się go nie okazywać. Co teraz będzie? Znowu zabierze go ze szkoły? Może zamknie go w domu, wynajmując prywatnych nauczycieli albo po raz kolejny sfinguje mu związek z jakąś ułożoną dziewczyną. Im dłużej o tym myślał czuł, jak cofa się wstecz, jak był młodszy i bał się kary wymierzonej przez ojca. Jednak zawsze wykaraskał się ze wszystkiego, potrafił wybrnąć z problemów bez jego interwencji. A teraz? Nic nie robiąc, wpadł w bagno po uszy.
W końcu dojechali. Spóźnieni. Nic tak nie denerwowało seniora, jak niepunktualność. Lecz co poradzić, gdyż komunikacja miejsca niezawodna nie jest.
Wszedł na miękkich nogach, przemierzając długi hol. Przelotem zerknął na Bala.
- Nie mówmy mu, że jesteśmy ze sobą. – Zdecydował się w końcu nim przekroczył ostatnie drzwi, gdzie stał starszy Debreu. Wiedział, jak paskudnie to brzmi, dlatego szybko to sprostował. - Jeśli się dowie, że sypiam z nauczycielem, nie znajdziesz w Londynie pracy w szkole. Nie możesz cierpieć przez moje błędy – powiedział z całkowitą powagą. Przemyślał sprawę. Zbyt dokładnie. Nie mógł pozwolić na to, aby ojciec ingerował we wszystko. Nawet w życie osób trzecich. Zbyt bardzo zależało chłopakowi na nauczycielu, aby ten zakończył swoja karierę w taki sposób.
Nie czekając na nic, pchnął drzwi. W końcu korytarza zobaczył swojego ojca z facetem w dobrze skrojonym w garniturze i z aktówką. Prawnik. Thomas White. Najlepszy adwokat ojca. Widział go kilka razy w posiadłości. Aaron widząc swoje dziecko skrzywił się nieznacznie, zwłaszcza, że w jego towarzystwie dojrzał wysokiego i postawnego mężczyznę. Zmarszczył brwi, czekając aż podejdą bliżej. Stanęli od siebie w sporej odległości, jakby byli sobie całkowicie obcy.
- Spóźniłeś się – powiedział ostrym, surowym głosem. Percy wsunął ręce do kieszeń spodni obserwując go spod byka.
- Dojeżdżam autobusami. Mówi ci to coś? – mruknął nieprzyjemnie. Aaron zerknął na Bala, mierząc go od stóp do głów. - Mój nauczyciel. Poprosiłem go, aby przyjechał ze mną – dodał, a ojciec prychnął pod nosem. W jego głowie już pojawiały się plotki w szkole odnośnie ich problemu w rodzinie.
- No świetnie, kolejne problemy robisz. Nie dość, że narkotyki teraz jeszcze w szkole będą wiedzieć. Czy ty zwariowałeś? Kompletnie od tych prochów mózg ci przeżarło? – warknął wściekle, łapiąc syna za nadgarstek. Percy szarpnął się, czując kolejny raz zawód ze strony rodzica. Znowu mu nie wierzy.
- Nie ćpam! Te narkotyki nie są moje! Do cholery, czemu ty mi nigdy nie wierzysz! – podniósł głos, a drzwi od sali dwadzieścia siedem otwarły się. W nich stał jeden z funkcjonariuszy.
- Zapraszam – rzucił, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Wściekły chłopak, nie obejrzał się, wszedł do środka.

Przesłuchanie było jednym z milszych rzeczy dzisiejszego dnia. Wolał siedzieć naprzeciw przystojnego bruneta, który zadawał mu wiele niezręcznych pytań niż gdyby miał to robić jego ojciec w obecności swojego prawnika, którego trzymał na bardzo krótkiej smyczy. Pytania były niewygodne, pytano go o zażywanie narkotyków mimo iż zrobiono mu testy, o to czy widział jak ktoś je spożywa i jakim cudem znalazły się w jego kieszeni, skoro „rzekomo” nie należały do osiemnastolatka. Niczym na spowiedzi mówił wszystko to co powiedział Baldricowi, jednak sądząc po minie ojca ten wcale mu nie wierzył. Czego mógł się spodziewać. Nieważne czy był winny czy nie, ważne, aby cała sprawa nie wyszła na jaw. Media niczym piranie dorwałby się do ich sekretów rodzinnych, których już trochę się na ich koncie nazbierało. Afera wisiała na włosku, a winnym za to był nikt inny, jak Percy, który swoim zachowaniem ściąga na nich kłopoty.
Starszy Debreu wyszedł pierwszy z sali dwadzieścia siedem, w której jego syn wraz z prawnikiem załatwiali ostatnie formalności. Starszy mężczyzna zmierzył nauczyciela wzrokiem, dając mu jasny sygnał, że nie uwierzył w całą tę bajeczkę, że szkoła się o niczym nie dowie.
- Dlaczego mój syn akurat do pana zatelefonował? Czemu pan jako pedagog nie poinformował mnie o zaistniałej sytuacji? Wie pan, że Percy jest nieodpowiedzialnym młodym człowiekiem, który nawet mimo mojego zakazu złamie każdą możliwą zasadę? – zapytał z wyrzutem nie mając pojęcia, że synalek obsmarował go przy Balu. Biznesmen sądził, że w oczach pedagoga jest przejętym rodzicem, zdenerwowanym z wybryku syna a nie z faktu wyjawienia niekorzystnych informacji do mediów.
- Proszę się nie dać zwieść to nastolatek, który tylko czeka aby zerwać się ze smyczy. Teraz każdego owija sobie wokół palca, a kiedy tylko skończy liceum to wyjdzie na studia nie oglądając się za siebie, a wszystkim tylko problemów narobi – odparł z pełnym przekonaniem. Tak, jakby doskonale, wręcz znał na wylot swojego syna. Lecz prawda trochę odbiegła od wersji ojca. Cóż zrobić, każdy chciał się wybielić. Po chwili drzwi sali dwadzieścia siedem otwarły się ponownie i wyszedł z niej Percival wraz z prawnikiem, który wcale nie miał zadowolonej miny.
- Na drugi raz, panie Percy, proszę się tak nie denerwować, to źle wygląda w oczach władz – poinformował go, starając się naturalnie uśmiechnąć co ostatecznie wyglądało niczym grymas po zjedzeniu cytryny. Starszy Debreu niczym pies o super-słuchu spojrzał na nich.
- Co tym razem zrobiłeś? Grzywna? Wcale by mnie to szczególnie nie zdziwiło – zakpił. - Odciągnę ci każdego funta z pieniędzy, jakie ode mnie dostajesz. Może wtedy nauczysz się je szanować – zrzędził, nie racząc nawet ściszyć tonu głosu przy dawaniu kolejnej bury swojemu dziecku. Percy stał chwilę ze spuszczoną głową, kiedy prawnik dawał mu cenne porady, jednak, słysząc głos ojca natychmiast odezwał się samemu nie zważając na okoliczności pobytu.
- Tobie chyba padło na mózg. Przegrzał ci się mózg pod tą sztuczną peruczką od nadmiaru kasy w tyłku? To ty mi wciskałeś pieniądze, abym poszedł do tej cholernej szkoły z internatem. Nie chciałem się uczyć w Royal School, chciałem iść do zwykłej publicznej szkoły! Ale to ty, do cholery, to ty mnie wręcz prosiłeś, abym poszedł tam, abym się uczył w szkole, w której ty się uczyłeś, bo to tak pięknie wygląda na tle doskonałej rodziny, więc przestań mi opowiadać farmazony, cholerny hipokryto! – Nie wytrzymał. Poniosło go i to sporo. Jednak nie tylko jego. Emocje wzbierały się również w starszym Debreu, który pod wpływem złości po prostu spoliczkował chłopaka. Awantura zakończyła znowu katastrofą. Nie czekając na nic, Percival prychnął i po prostu zostawił ich wszystkich. Wyszedł z komisariatu. Starszy Debreu będąc sam w dużym szoku, krzyknął tylko za nim:
- Percy! Wracaj tu! – Ale ten nie miał zamiaru nikogo usłuchać.

Ojciec kipiał, nie znosił podobnego zachowania swojego dziecka. Nie znosił gorzkich słów prawdy, której Percy nigdy nie mu nie szczędził. Dzieciak był zbyt wyszczekany i zbyt zarozumiały, a on im bardziej ukracał mu smycz, zabraniał wszystkiego tym syn był bardziej zażarty. Mieli podobne charaktery – żaden z nich nie chciał odpuścić pragnąc utrzeć nosa temu drugiemu. Ich relacja już dawno stała się toksyczna i chora na czym cierpieli wszyscy dookoła. Senior nie wiedział, jak długo utrzyma Percivala w ryzach. Ten był na skraju załamania, aby przy najbliższej okazji wszystko niczym na spowiedzi wyśpiewać prasie na temat rodzinnych sekretów. Wiedział, że swoim wybuchowym zachowaniem jeszcze bardziej zaognił sprawę, jednak na wyjaśnienia było za późno. Syn mając po dziurki w nosie poleceń i krzyków ojca opuścił pomieszczenie.
Dudniące serce w piersi i przyspieszony ze złości oddech powodował, że Percy tracił zdolność logicznego myślenia. Frustracja i gniew rosnący podjudzał jego rozchwiane do granic możliwości nerwy. Był wściekły, zły i rozżalony niczym szczeniak zbity przez właściciela. Ojciec nigdy nie potrafił się zachować nawet w obecności osób trzecich. Było mu wstyd przy Baldricu, nie chciał by ten był świadkiem podobnych scen. I tak wystarczająco miał złe zdanie o seniorze a teraz po tej całej żenującej akcji mężczyzna będzie się nad nim litował. Nie chciał, aby ten wiecznie się nim opiekował, niczym młodszym bratem. Duża różnica wieku nieraz podsuwała chłopakowi myśli, że troska jaką obdarza go partner to ze względu na uczucie jakim go żywi, a nie zwykłą odpowiedzialnością i poczuciem obowiązku.
Wyszedł przed komisariat nie chcąc z nikim rozmawiać, dopiero kiedy silne ramiona nauczyciela przyciągnęły go do siebie schował się w nich nawet nie myśląc o konsekwencjach. Wsunął nos w koszulkę partnera samemu szczelnie obejmując go w pasie. Zamknął oczy i milczał. Chłodne powietrze wolno otrzeźwiało jego przyćmiony umysł, a napięte do granic możliwości mięśnie rozluźniały się.
- Wiem. Wszystko jest dobrze – mruknął pod nosem, jednak na tyle głośno, aby mężczyzna mógł go usłyszeć. Stał chwilę przytulony do niego wdychając odurzający zapach nauczyciela. Dopiero po chwili odsunął się, kiedy usłyszał zbliżające się kroki. Obcas uderzający o posadzkę dał mu znak, że należy jak najszybciej stamtąd znikać. Nie miał ochoty na kolejną konfrontację z rodzicem.
- Chodź. – Złapał go za palce i pociągnął za sobą. Nie odwrócił się, ani nie zerknął czy ojciec wyszedł z komendy. Nie odczuwał głębszej potrzeby. Chciał jedynie szybko znaleźć się w domu, bądź w akademiku, gdzie zakopie się pod kołdrą i w końcu spokojnie się prześpi. Oczywiście, sprawa wisiała nadal w powietrzu, lecz Percival nie zamierzał zostawić tego bez żadnego echa. Steven musiał mu za to zapłacić. Przez tego kretyna mógł się wydać jego związek z Balem, a przecież nie chciał zaszkodzić nauczycielowi. Ten wystarczająco dla niego zrobił.