Kofuku

Rezerwacja była umówiona na magiczną ósmą godzinę, i o tej też się zjawił, ubrany w elegancke spodnie w kolorze granatu, jak i w koszulę w kolorze czerni, przez ramię przerzuconą miał zaś marynarkę, która rzecz jasna była kompletem do spodni.
Jego włosy były wyjątkowo ładnie uczesane, a kitka była mocno związana czarną wstążką w kokardkę.
Pokazał kelnerce kartkę ze swoją rezerwacją i ta zaprowadziła go tuż przed akwarium.
Zamówił również białe wino i niedługo po tym przyniesiono je w eleganckim "wiaderku" wypełnionym lodem.
Nie ma to jak się odwalić na pseudo romantycznego eleganta. Raz w życiu można? Można. W sumie poniekąd był to chłopakowi winien za te wszystkie docinki.
Nie, by z nich zamierzał zrezygnować, to nie było uleczalne.
Ale wynagradzać? Cóż...

Wpadł do restauracji zdyszany i spóźniony 10 minut. Zdjął swój brązowy płaszcz i wszedł do środka, rozglądając się z zachwytem po wnętrzu. Poprawił kamizelkę w kolorze gorzkiej czekolady, nałożonej na białą koszulę. Otrzepał też czarne spodnie i poszukał wzrokiem ukochanego.
Miał nadzieję, że Reiner za bardzo się nie zezłości. Arielek bardzo się starał by wyglądać elegancko, w końcu pierwszy raz zaproszono go na randkę do restauracji! Już nie mówiąc o tym, że zrobił to białowłosy!
Ujrzał go przy stoliku pod akwarium i tam się udał.
Przejechał ręką po włosach. Wciąż się nie przyzwyczaiły do nowej fryzury i trochę sterczały.
Przywitał ukochanego krótkim pocałunkiem i usiadł na przeciwko.
- Przepraszam, zgubiłem się. - Zaśmiał się cicho. - Tu jest niesamowicie... A te akwarium! Takie piękne! - Uśmiechnął się szeroko.
Był zachwycony tą randką, odkąd Sakuragi go zaprosił. Teraz od ekscytacji na jego policzki wpełzł lekki rumieniec, a oczy błyszczały z ciekawości. Nigdy nie był w takim miejscu.
Wziął do ręki kartę z daniami i spojrzał na całkowicie nieznane dania i ich dziwne nazwy.
- Rei... Co byś mi polecił? Nie mogę uwierzyć, że ty miałeś tak piękne widoki w Japonii. Chciałbym tam kiedyś pojechać!

- Spóźniony - skomentował jedynie, gdy Sevioal usiadł na tyłku naprzeciw niego i sam chwycił za kartę menu - a akwarium jest idealne, nie sądzisz? Przynajmniej mozesz poczuć się jak w domu - rzucił mu rozbawione spojrzenie - i to nie tak, że często jadałem w restauracjach, poza tym te w Japonii są dosyć inne, tylko w tych nie do końca tradycyjnych siedzi się przy stołach, w większości klęczysz na specjalnie podłożonych "poduszkach". Znaczy, nie mówię że nie ma takich jak tutaj, tylko no... - machnął ręką i zerknął na listę dań ze zmarszczonym nosem - może na początek jakaś przystawka? Znaczy, możemy zamówić sashimi, to między innymi małże, całkiem smaczne, albo shio edame, to już bardziej przystawkowe. To jest, fasolki edame z solą cytrynową... Na główne danie możemy zamówić Okonomiyaki, to jest to co tutaj napisane... "Owoce morza zanurzone w tradycyjnym japońskim suflecie z okolic Kansai dopełnione bogatą mieszanką sosów okonomiyaki" - przeczytał z karty menu, uśmiechajac się pod nosem.- Na koniec możemy zjeść "Miso shiru", to całkiem łagodny bulion, w sam raz na zakończenie posiłku, lubisz dużo zjeść wiec... - Spojrzał na te roztrzepane włoski i mimowolnie parsknął cicho.
Ale że w dobrym sensie!

Spojrzał na Sakuragiego, chcąc mu pysknąć, ale nagle coś przykuło jego uwagę.
Garnitur.
Reiner miał na sobie garnitur.
Otworzył usta, patrząc na niego, jakby widział najpiękniejszy obraz świata. Już nawet akwarium wydawało się nijakie. Spurpurowiał na twarzy, szyi i uszach, a jego mniejsza wersja od razu stanęła na baczność.
- Musisz mnie w tym przelecieć.. - Wyrwało mu się, kiedy białowłosy skończył mówić.
Przełknął ciężko ślinę.
Zerknął na dania, które wymienił białowłosy.
- Tak, brzmi nieźle... - Zerknął znów na niego.
Tak seksownie wyglądał w tym stroju...
Miał ochotę go w tej chwili zaciągnąć do najbliższego kibla.
Potrząsnął głową i zagryzł wargę.
To ich pierwsza taka randka. Musi wytrzymać.
W tej chwili Osiemnastolatek był niczym cudowne czekoladowe ciasto z polewą, kremem i wisienką na górze, które leży na pięknie zastawionym stole tuż przed kobietą na diecie. Albo jak najlepszy narkotyk zostawiony przed oczami narkomana.
Tak mniej więcej czuł się Sevioal, patrząc na elegancką wersję Reinera.
Wziął głęboki oddech na uspokojenie.

Zaśmiał się na pierwszą uwagę blondyna.
- Zastanowię się nad tym - odpowiedział rozbawiony, a gdy powróciła kelnerka to podał jej karty dań (swoją i Ariela), i złożył zamówienie. Dodał jeszcze, że już można nalać wina do kieliszków, na co kobieta wykonała polecenie, skłoniła się i odeszła.
Wrócił spojrzeniem do Sevioala i uniósł wymownie brwi,
- Coś nie tak? - Zapytał zauważając spięcie nastolatka, po czym podniósł nieznacznie własny kieliszek - wiesz, oboje wiemy jakim chujem jestem i pewnie przez wiecznosć będę, ale raz chciałem miło spędzić wieczór- ledwo wzruszył ramionami - to dobrze? - Zapytał niepewny, unosząc kieliszek jeszcze wyżej, zachęcając do toastu

- Ja... No wiesz. Świetnie wyglądasz i... Naprawdę seksownie... - Mruknął, czerwieniąc się jeszcze bardziej.
Na jego następne słowa uśmiechnął się szeroko i sam wzniósł kieliszek.
- Bardzo mnie to cieszy, Rei. Owszem, czasem przesadzasz, ale wiem, że tak naprawdę jesteś wspaniały. - Spojrzał na niego z miłością.
Biorąc pod uwagę tylko to, jak go uratował za pierwszym razem. Ariel nie mógł się w nim nie zakochać. Także bardzo szybko dojrzał jego prawdziwe wnętrze, a potem przebił się przez jego twardą skorupę.
- Wypijmy za nas, dobrze? - Zapytał, stukając lekko w kieliszek chłopaka.
Upił łyk wina. Od razu rozpoznał z którego kraju pochodziły winogrona, z których zrobiono trunek. Był to jeden z ulubionych gatunków jego ojca, więc nie mógł się pomylić, czując ten słodko-cierpki smak.
- Będziemy coś robić po kolacji? Jest trochę za zimno na spacer... A ta randka jest taka cudowna. Naprawdę się postarałeś, Rei. - Powiedział.
Na szczęście rumieniec zaczął schodzić z jego twarzy, przez co mógł się bardziej odprężyć i skupić na tym, by nie podniecać się bardziej na widok Sakuragiego.
Kelnerka wróciła z naszymi przystawkami, a Ariel zerknął ostrożnie na danie. Nie wyglądało tak źle, jak wypowiadali się ludzie o japońskiej kuchni.

- To zaraz, to coś nowego? - Zrobił zaskoczoną minę, chociaż widać było, że się nabija. Przyłożył przy tym rękę do ust, zupełnie jakby chciał dodać "o mój Boże!".
Na to drugie jednak kiwnął głową i upił łyk wina- nie znał się na nim, miał jedynie swoje preferencje i właściwie zamówił taki trunek, jaki On- Sakuragi lubił, nie miał pojęcia czy i jakie wina pijał Sevioal.
A wtedy przybyło Sashimi.
- Się zobaczy - odparł wzruszając ramionami i dziękując z uroczym uśmiechem kelnerce. Koz why not? - jadłeś kiedyś pałeczkami? Trzyma się je tak... - Chwycił te leżące obok jego talerza i pokazał Arielowi z bliska - jak widzisz są tu też widelce, chociaż nie powinny, ale no... - Wzruszył ramionami. Chociaż oglądanie jak Arielka babra się w talerzu mogło być zabawne.

- Yh? Pałeczkami? - Spojrzał jak to robi białowłosy.
Próbował odwzorować ułożenie palców, ale skończyło się na tym, że pałeczki się skrzyżowały i nie dało się nimi nic nabrać.
Zmarszczył brwi i spróbował jeszcze raz, ale efekt był taki sam.
Potem jeszcze raz.
Kolejny...
Znowu...
- Rei~! - Jęknął, prawie ze łzami w oczach. - Rei, pomóż mi! - Spojrzał ze złością na dwa kawałki drewna, które nie chciały współpracować.
Nie chciał jeść widelcem. Chciał jeść tak jak Sakuragi, chciał się nauczyć, by kiedyś pojechać do Japonii z  osiemnastolatkiem i nie narobić mu wstydu.
Zacisnął zęby i spróbował ostatni raz. Złapał pałeczki i podniósł Sashimi, biorąc je do ust.
Spojrzał zaskoczony na chłopaka.
- Udało mi się! - Zaśmiał się. - Rety, jakie to pyszne! Jest wyśmienite! Nigdy nie jadłem czegoś co by tak smakowało!
Zachwycał się, niczym małe dziecko.
Uśmiechnął się szeroko.

- Kombinuj, kombinuj - powiedział jedynie, przypatrując się z minimalnie sadystycznym rozbawieniem na cierpienia młodego Sevioala - wiesz, zawsze możesz je wbić w sashimi tak, jakbyś chciał ze zadźgać - wargi mu zadrżały gdy wyobraził sobie minę kelnerek i innych klientów, gdyby Ariel na serio tak zrobił.
A oto zdarzył się cud!
- No brawo! - Zaklaskał Reiner. Serio. - Rozwijasz się, no to teraz następne, spróbuj małży - polecił, samemu właśne zabierając się do konsumpcji.
Ha! Zasmakowała mu rodzima kuchnia Sakuragiego! Może następnym razem namówi go na żywą ośmiornicę?

Zarumienił się mocno, kiedy Reiner zaklaskał. Poczuł się niczym małe dziecko.
Spojrzał niepewnie na małże. Wziął jednego i zamoczył w sosie sojowym, a następnie włożył do ust.
Skrzywił się lekko i szybko połknął kąsek.
- Ma dziwną konsystencje... Taką oślizgłą... Ale jest całkiem dobre. - Uśmiechnął się delikatnie.
Patrzył przez chwilę na jedzącego chłopaka.
Dziwnie było spędzać z nim czas i nie słyszeć nawet jednej złośliwej uwagi, czy docinki. To było takie nie w jego stylu. Ale rozumiał, że w takim miejscu Sakuragi chce się zachować z kulturą, a nie robić wieś.
Wypił jeszcze trochę wina. Alkohol dość szybko uderzał mu do głowy, ale w tym przypadku pozwalał na opuszczenie tego kija w spodniach.
Poprawił jeszcze raz sterczącą grzywkę.
- W Japonii też ciągle jadłeś pałeczkami? Wszystko tak tam jedzą? - Zapytał ciekawy. - Może trochę mi opowiesz o kulturze? Podobno pomimo wysokiego postępu gospodarki, japończycy nadal kładą duży nacisk na tradycję, to prawda? - Chciał się dowiedzieć jak najwięcej o ojczyźnie Reinera.

Jadł w spokoju, a na zasypanie go gradem pytań wydał z siebie głośne "mmmmm", myśląc nad odpowiedzią.
- Większość je się pałeczkami. Ale takie onigiri trzymasz już normalnie w ręku i gryziesz, jak bułkę - wyjaśnił, po chwili dodając "jedz, jedz, przed nami jeszcze sporo". Na szczęście dzięki temu, że wino było tylko jedno, a jedzenia od cholery przed nimi, nie było zagrożenia upiciem się, nawet dla blondasa. Mogło mu nieco tylko zaszumieć... Że we łbie
- Iiii tak, nacisk na tradycję jest. Chociaż wiadomo, że w mniejszych miasteczkach jest mocniejszy niż w takim Tokyo. W Kyoto, tam gdzie mieszkałem, jest jednak dużo świątyń, kiedyś zresztą była to stolica Japonii, wiele ważnych rzeczy się tam działo. Poza tym od dawna utarło się to, by być bardzo grzecznym, by zdejmować buty przed wejściem do czyjegoś domu, większość dalej ma w domach tatami i różne takie. Chociaż i tak przychodzi tam sporo nowości. Japończycy uwielbiają zapożyczać dużo od innych krajów, jak Boże Narodzenie, dla nich jest to dzień zakochanych - wyjaśnił naprędce.

Pokiwał głową, słuchając go uważnie. Zabrał się do jedzenia, nie odrywając wzroku z osiemnastolatka.
- A to prawda, że japońskie rodziny bardzo naciskają na naukę dzieci? Raz na bankiecie w domu o tym usłyszałem. A także, że w Japonii jest mnóstwo bogów... -Powiedział, pamiętając słowa jednej z bogatych kobiet, która wyszła za mąż za japończyka.
W tamtych czasach zwykle siedział przy stole, lub kręcił się pod nogami gości, podsłuchując ich historie.
- Na zdjęciach widziałem niektóre parki. Rozkwitające drzewa wiśniowe są takie piękne! Może... Może w wakacje byśmy tam pojechali? - Zapytał nieśmiało. - Albo może w góry? Moja rodzina ma bardzo ładny domek w Szwajcarii... - Zaproponował.
Bardzo chciał spędzić z nim wakacje, jako że w zeszłoroczne Sakuragi musiał udać się do swojego domu.
Miał nadzieję, że nie zareaguje paniką, jak mu się to zdarza, gdy Ariel mówi o ich wspólnej przyszłości albo o planach co do Reinera.
- Bo, wiesz... Jesteś blisko końca szkoły i pewnie po wakacjach nie będziesz miał tyle czasu... - Spojrzał na akwarium.
Nie chciał by ich związek skończył się wraz ze szkołą Reia.

- Można tak powiedzieć, chociaż na dobrą sprawę to jest kwestia wychowania. A Bogów i ayakashi jest od cholery i więcej ale ma to dużo przyjemniejszy wydźwięk, niż chrześcijaństwo i inne takie, przynajmniej moim zdaniem. - Wzruszył ramionami, kiedyś z siostrą chodzili do małej świątyni bożka deszczowego, któremu jako podarunek przynosili brzoskwinie. Alice miała przyjaciółkę, której rodzina zajmowała się rolnictwem, i raz przez suszę ciężko było ze zbiorami, więc...
Cóż, Alice zawsze była kochana.
Chłopak szybko jednak otrząsnął się z rozmyślań.
- Większość obcokrajowców sądzi, że sakura rośnie właściwie w każdym miejscu, czy to park, plac zabaw, ogródek w czyimś domu czy parking - zaśmiał się szczerze - osobiście ich nie lubię, płatki spadają z nich jak kotu sierść i syfi to gdzie popadnie - Reiner, mistrz romantyzmu - a co do lotu do Japoni... Przez jakiś czas nie chcę się tam pokazywać, poza tym to nie tak, że mam gdzie się tam zatrzymać na wakacje - wzruszył ramionami - ponadto jeszcze nie wiem, czy nie dostanę roboty tutaj na okres letni, w sensie czy szkoła mi czegoś nie dowali. Jesteś pewien, że Tobie nic nie zostanie zadane? - Zapytał, chociaż szczerze powiedziawszy nie sądził, by wspólne wakacje były aż tak genialnym pomysłem.
W sensie- bał się, chociaż nie zamierzał mówić tego głośno.
To brzmiało jak miesiąc miodowy.

- Rozumiem, to może gdzie... - Urwał, słysząc następne słowa chłopaka.
I jakoś tak... Łuski mu oklapły.
- Pomyślałem, że można się szybko z tym uporać... Z resztą nie ważne. Skoro już masz plany. Przecież to nie tak, że nie będziemy się w ogóle spotykać, prawda? - Zaśmiał się, próbując ukryć rozczarowanie.
No trudno, najwyżej kolejne wakacje przesiedzi w bibliotece, uciekając przed natrętami.
Westchnął cicho i zjadł ostatniego małża.
- A po szkole... Jakie masz plany? Zostajesz w Londynie? - W sumie nie chciał o to pytać, ale najwyraźniej język stwierdził, że jest mądrzejszy.
Wypił prawie na raz pozostałą część trunku z kieliszka.
Jakoś tak przykro mu się zrobiło. Chciał z nim spędzić jak najwięcej czasu, bo przecież nie wiadomo jak potoczy się jego samodzielne życie, co nie?
- Przepraszam, pójdę do toalety. - Mruknął, wstając.
Musiał się ogarnąć.
Przecież nie chciał zepsuć ich randki! Reiner tak się postarał by było miło i nawet zaprosił go do restauracji z daniami z jego kraju! I odpowiada na każde pytanie Ariela, na temat jego domu!
Nie może zniszczyć takiej szansy!
Wszedł do toalety i spojrzał na swoją twarz w lustrze. Uderzył się lekko w policzki i z zapałem skinął głową. Ochlapał jeszcze twarz, wytarł ją i wrócił na swoje miejsce.
- Ca następne będziemy jeść? - Uśmiechnął się do białowłosego.

- Mówię ci, że jeszcze nie wiem, to zelży do tego z czym się przyczepią, równie dobrze mogę ci powiedzieć, że będę miał czas a wyjdzie, że nie będę miał i wpadniesz w swój magiczny tryb dramy - powiedział, celując w niego niemal oskarżycielsko pałeczkami. Czasem swoją rybę trza było upomnieć! A tymczasem kelnerka przybyła zabrać ich talerze i postawić nowe, a których mieściło się Okonomiyaki.
- I chwilowo nie mam żadnych planów, najchętniej bym pracował w domu, ale nie wiem czy zostanę w Londynie, czy wrócę do Japonii. Ty też nie wiesz co jeszcze zrobisz, nie? Mamy czas, ja przede wszystkim muszę pierw zarobić - wyjaśnił. Bo taka była prawda.
Cóż, CHCIAŁ kiedyś tam w przyszłości wrócić do Japonii i kupić sobie tam własne mieszkanie, angielski klimat nie był dla niego jakoś specjalnie wspaniały i na dobrą sprawę nie podobało mu się tutaj na tyle, by spędzić tu całe życie.
Ale miał dopiero osiemnaście lat, na litość boską, w każdej chwili mógł zmienić zdanie.
Spojrzał jedynie z uniesioną brwią na oddreptująca w kierunku łazienki Rybę.
I o co teraz mu chodziło? Nie ogarniał.
- To - powiedział, gdy Sevioal powrócił - główne danie, ot co

- Nie mam żadnego magicznego trybu dramy! - Mruknął, patrząc na talerz przed sobą.
Wyglądało i smakowało bardzo apetycznie...
- Wiem, co chciałbym zrobić... - Powiedział cicho, lekko się czerwieniąc.
Chciałby po szkole zamieszkać z Reinerem, a potem żyć wspólnie już do końca. Ale przecież nie powie tego, bo Rei wpadnie w panikę.
Przekrzywił głowę, patrząc na placek.
Jak on to miał zjeść?!
- Rei? To mam jakoś pokroić? Całego chyba nie bierze się pałeczkami...? - Zapytał.
Złapał się za brodę, główkując w jaki sposób ma spożyć daną potrawę.
Japońska kuchnia naprawdę była trudna i specyficzna.
Zamyślił się nad tym co mówił Sakuragi. Może jeszcze uda się go wyciągnąć na wycieczkę! Mogliby pojechać do jego domku w górach, które jest nad jeziorem! Albo nad morze! Lub do ciepłych krajów! Ciekawe jak by wyglądał opalony Reiner...?
Nawet nie zauważył, jak jego twarz przybrała błogi i pełen ekscytacji wyraz.
No, w końcu Reiner z opaloną na złoto skórą i w kąpielówkach robi wrażenie, co nie?
Uśmiechnął się do swoich myśli.

Nie, opalony Rei nie robił wrażenia.
Opalony Rei zresztą nie istniał- chłopak cenił sobie swoją bladość i słońca unikał jak ognia. W słoneczne dni przeważnie chodził w czapkach z daszkiem, by zakryć swoją twarz... I stosował tonę kremów.
Po prostu nie lubił mieć opalonej mordy, ze swoimi białymi włosami wyglądał wtedy jak rasowy pedał z parady równości.
Nienawidził pedałów z parady równości.
Ale wróćmy na ziemię
- Masz obok nóż i widelec, prawda? Niby można placek chwycić pałeczkami - zaprezentował przez chwilę jak, po czym go odłożył - ale sam też nie lubię tak jeść.

- Och. - Wyrwał się z zamyślenia. - To bardzo ułatwia sprawę... - Zaśmiał się.
Spojrzał w bok i zobaczył żółtą rybkę z niebieskimi oczami, która się zatrzymała tuż przed twarzą Arielki. Zmarszczył lekko brwi i przekrzywił głowę.
- Hej, ta ryba jest jakaś dziwna... - Mruknął, patrząc na Reia.
Zaczął kroić Okonomiyaki i skosztował.
- Jej! To też jest dobre! Nie wiem czemu ludzi tak narzekają na japońską kuchnię! Przecież jest pyszna. - Powiedział, nabierając kolejny kawałek.
Nalał sobie też kolejną lampkę wina i polał Sakuragiemu.
- Rei, gdzie nauczyłeś się angielskiego? Ponoć poziom nauczania tego języka w japońskich szkołach jest niski, ale ty mówisz bardzo płynnie. Miałeś dodatkowe lekcje? - Zapytał.
Chciał się dowiedzieć jak najwięcej szczegółów z czasu zanim go poznał.
Zważając na to, że błękitnooki ma osiemnaście lat, to trochę tego jest.
- Od jak dawna uczysz się w naszej szkole? Też musiałeś zdawać tyle testów?

- Ja nie rozumiem narzekania, od urodzenia miałem japońską kuchnię przed nosem - wyjaśnił. Dla niego to było całkiem naturalne więc... No.
Na chwilę zagapił się na akt kanibalizmu ze strony Arielki, a następnie ten zapytał go o angielski.
Iii Reiner prawie się zadławił.
Odkaszlnął chłopak w serwetkę i poklepał się w pierś, patrząc na Sevioala ze zdziwieniem, mrugajac przy tym zawzięcie oczyma.
- Jestem pewien, że powiedziałem ci na początku, że moja rodzina jest mieszana - uniósł brwi w zdziwieniu - moja matka pochodzi z Anglii, wyjaśniałem ci to gdy opowiadałem między innymi o Alice, nie wiem czy zauważyłeś, ale nie wyglądam jak statystyczny Japończyk - zmarszczył teraz brwi, patrząc ze zwątpieniem w blondyna.
Zapomniał?
- I uczę się tu od ponad roku, jedyne testy jakie musiałem zdawać to wstępne...

- Rei?! Wszystko w porządku?! - Zerwał się z krzesła, kiedy zobaczył jak chłopak się krztusi.
Usiadł z powrotem, widząc, że się uspokaja. Na następne słowa zaczerwienił się mocno, przypominając sobie ten fakt.
- Prze...przepraszam, wyleciało mi z głowy... - Zaśmiał się, drapiąc po głowie, przez co jego włosy rozczochrały się bardziej.
Nabrał sobie kolejnej porcji placka.
- Tak? Ja musiałem jeszcze zdawać semestralne... Może to dlatego, że jestem na psychologii. A właśnie! Przypomniało mi się! Przewodniczący drużyny atletycznej prosił mnie, bym się zapytał, czy chcesz brać udział w zawodach. Mówił, że jesteś świetny w biegach, a teraz ustawili wysoko poprzeczkę. - Powiedział.
W sumie to miał się nie zapytać, a przekonać białowłosego do uczestnictwa...
Przewodniczący nawet padł na kolana...
Uśmiechnął się, a po chwili znów zauważył żółtą rybkę, która dalej pływała koło jego głowy.
- Z tą rybą naprawdę jest coś nie tak... Cały czas koło mnie pływa! - Wskazał na nią palcem, Sakuragiemu. - Zupełnie jakby mnie prześladowała!

- Może szuka sobie partnera - rzucił żartobliwie na temat rybki - taka syrena, rozumiesz, możesz być atrakcyjny dla niektórych gupików. Nie trać okazji - zachichotał jak wariat, nie mogąc się powstrzymać, bo wyobraził sobie Sevioala jako magikarpia.
Ariel used splash.
It's not very effective!
- Iii możesz przekazać, że może w następnym roku, teraz nie mam za bardzo ochoty, mam kilka rysunków do zrobienia, ostatnio coś mi nie idzie - wyjaśnił, jedząc w najlepsze swojego placka

- Z tego co mi wiadomo, to jestem zajęty. I to nie przez byle kogo. - Mruknął, ale uśmiechnął się, widząc jak się śmieje.
Sam także zachichotał.
Zawsze lubił uśmiech Reia. Dlatego nie przejmował się za bardzo, kiedy naśmiewał się z Arielka.
Zmarszczył brwi na wzmiankę o tym, że nie idzie mu malowanie.
- Coś się stało? Może chcesz mi się wygadać? Wiesz, to czasem pomaga i pozwala spojrzeć na sprawę z innej perspektywy, gdy już o niej opowiesz... - Powiedział.
Automatycznie włączył mu się tryb psychologa, nad którym czasem nie mógł zapanować.
Uśmiechnął się delikatnie dla otuchy

- Przez kogo? znam? - Zapytał konspiracyjnym szeptem - o mój boże, zdradziłeś mnie! - Przyłożył rękę do czoła jakby miał zemdleć, a następnie schował twarz w swoje dłonie.
By po chwili pokazać chłopakowi język i wrócić do żarcia.
- Naah, nie mam żadnych problemów... Poza naszym - wskazał widelcem na niego i na siebie, przypominając, że Sakuragi ledwo co daje sobie radę z tym wszystkim, ALE PRÓBUJE - po prostu mi się nie chce

- Tak, z pewnym białowłosym, wrednym chamem, który słodko panikuje, a kiedy śpi wygląda niewinnie, niczym dziecko. - Sam także pokazał mu język.
No bo co? Że niby Arielka nie może się odgryźć? Czemu to zawsze Rei ma mu dokuczać? Raz na jakiś czas blondas będzie się stawiał, ot co!
Co z tego, że Rei rzuci mu się do gardła, jak zostaną sami?
- Ja nie uważam, żebyśmy mieli problem. Poza tym, niech lepiej ci się zachce. Twój profesor może się wkurzyć, a to raczej nie wróżyłoby niczego dobrego. Lepiej zacznij zaległe prace, żeby cię przepuścił. - Mruknął, patrząc na niego karcąco.
Sevioal był rodowitym prymusem, który uwielbiał się uczyć w wolnych chwilach, więc się nie dziwcie.
Dokończył placek i wypił do końca wino z kieliszka.
Nie zauważył, że trochę pobrudził się Okonomiyaki i na policzku miał brązową plamkę.
Uśmiechnął się do Sakuragiego.
Po raz kolejny przyjrzał się osiemnastolatkowi, który naprawdę prezentował się wyśmienicie. Niczym model dopiero zdjęty z wybiegu.
Nagle w jego głowie pojawiła się myśl, że bardzo by chciał ściągnąć mu tą koszulę.
- Chcesz dziś u mnie spać? - Zapytał, niewinnie.