Anaz Mazhar czyli Płatek Śniegu

Imię/Imiona i nazwisko:[/b] Anas Mazhar
Imię Anasa zostało wzięte z historii, którą pisała jego matka. Kobieta napisała historię fantasy, w której Anas był magicznym duszkiem kochającym wszystkich ludzi. Mimo, że został przez złego człowieka źle potraktowany(ów istota ludzka uczyniła go swoim niewolnikiem. Pokazywał go innym ludziom, aby zarobić pieniądze).
Pseudonim: Wołają na niego Ananas, Niewidomy Płatek Śniegu, Płatek Śniegu.

Wiek: 19
Pochodzenie: Japonia/Hokkaido
Rodzina: Ojciec, który siedzi w psychiatryku
Orientacja: Homo

Grupa: College
Szkoła: College
Profil: Muzyka
Status: Uczeń (klasowa maskotka)

Charakter: Jest spokojnym i opanowanym chłopcem, honorowym, a także dobrodusznym. Ma fobię, która nie raz przysporzyła mu wiele kłopotów. Panicznie boi się samotności i ciszy. Potrafi śpiewać, jednak się tym nie chwali, gdyż się tego wstydzi. Nie ma zbyt dużej wiary w swoje umiejętności z powodu przeszłych wydarzeń. Przez większość życia był poniżany i źle traktowany, czego skutkiem jest lekka nieufność w stosunku do dorosłych ludzi i tych, co się dziwnie, jego zdaniem, zachowują. Grzechotanie łańcuchów oraz odgłos świstania bata wraz z krzykami od razu kojarzą mu się ze złymi wspomnieniami.
Ma słabość do słodyczy i różanej herbaty, którą ciągle popija.
Stara się jak może przezwyciężać swą największą wadę, aby żyć normalnie jak inni. Zawsze, odkąd pamięta, musiał radzić sobie sam, nie miał nikogo, kto pomógłby mu nawet w codziennych czynnościach. Pragnie, aby ludzie nie patrzyli na niego inaczej, z litością z powodu tego jaki jest. Na pozór silny i samowystarczalny, a środku tak naprawdę samotny. Jego maska skrywa samotność, żal a wręcz nienawiść do ojca, który tak długo utrudniał mu życie, można by rzec, że zniszczył jego dzieciństwo i obraz „rodziny”. Często zazdrości tym, którzy mieli normalne dzieciństwo, mają kochające rodziny wspierające ich na każdym kroku swego życia.
Przez swą nieufność i skrytość nie potrafi mówić otwarcie z innymi ludźmi choćby o tym, co sprawia mu ból, smutek czy radość. Jednakże nadal ma mała nadzieję, że znajdzie kogoś, kto pokazałby mu lepszą stronę życia, nauczyłby jak cieszyć się z małych, prostych rzeczy. Kogoś, kto wysłuchałby go i pocieszył w mroczne samotne dni.
Teraz jest mu znacznie lżej, chociaż ciągle boryka się z przykrymi wspomnieniami z przeszłości. Radzi sobie dobrze, nawet jeśli kompletnie nie widzi. Wie, że ma przy sobie osoby, które mu pomogą i na które zawsze może liczyć. Czasami jest mu przykro, kiedy nie może zobaczyć nawet zwykłych rzeczy, jednak z czasem stara się sobie z tym radzić i przyzwyczaja się do tego z dnia na dzień. Polega na swoim zmyśle dotyku, który ciągle rozwija, lub na przyjaciołach, którzy potrafią mu opisać pięknymi słowami nawet zachód słońca. Na przykład Eva, często mu pomaga.

Wygląd: Ubiera się w różnego kroju bluzki, zazwyczaj nie jest to dla niego specjalnie ważne, ponieważ posługuje się tylko zmysłem dotyku. Kiedy idzie sobie coś kupować, zazwyczaj prosi innych o pomoc - wybiera zazwyczaj te jasne kolory; najczęściej jasnoniebieski, biały. Przed utratą wzroku przywiązywał dużo uwagi do jasnych i delikatnych odcieni, szczególnie przy ubraniach - nie jest to specjalnie ważne, jednak tą kolorystykę chciałby utrzymać pomimo tego, że nie widzi. Zwykle zakłada różnego rodzaju buty, byle wygodne, na ogół są to sportowe: adidasy czy trampki. Na szyi nosi ręcznie robiony łańcuszek, medalik jest wykonany z koralików. W uszach ma trzy kolczyki z każdej strony, obręcze na górze uszu, w pętlicach małe kuleczki. Na palcu u prawej ręki nosi złoty pierścień, ale zapytany skąd go ma, milczy i smutnieje. Te małe świecidełka są dla niego ważnymi rzeczami. Z charakterystycznych cech, strasznie rzucają się w oczy jego blizny po obu stronach twarzy, są one niemiłym wspomnieniem i "pamiątką" po tym, co zrobił mu ojciec (na szczęście są teraz dużo mniej widoczne). Jego oczy są zielone, a jeśli targają nim emocje, zmieniają kolor na morski. Odziedziczył je po matce. Włosy chłopaka są białe, sięgają łopatek. Nie lubi ich spinać w kitkę, ale ponoć wtedy wygląda dużo ładniej. Niekiedy zakłada kimona oraz japonki, czuje sie w tym stroju swobodnie. Anas mierzy sobie 172 cm, zaś waży jedyne 69 kilogramów. Sporo osób potrafi powiedzieć, że ubrania wiszą na nim jak na wieszaku. Mimo, że trenował koszykówkę, to i tak jego ciało zdaje się być kruche oraz delikatne. Jego mięśnie, w niewielkim stopniu są jednak widoczne. Często jest tak, że potrafi podnieść coś ciężko, co na pierwszy rzut oka zdaje się być za ciężkiego dla niego. Na jego plecach widnieją kolejne „pamiątki” po ojcu. Ślady od przypalania oraz bicia. Niektóre z nich są na tyle wypukłe, że wystarczy palcami przejechać po jego plecach, by je poczuć. Pod warunkiem, że ma naprawdę cienkie ubranie. Często mylony jest z kobietą z powodu delikatnej urody, jaką odziedziczył po matce. Różane usta kontrastują z jego zielonymi oczami. Niewielki oraz okrągły nos jest jakby najładniejszą częścią jego twarzy. Kości policzkowe są lekko odznaczające się, a niektórzy uczniowie z klasy twierdzą, że łatwiej go wtedy tarmosić za policzki. Jego skóra ma jasną barwę, co daje wrażenie jakby był ciągle na coś chory. Z tego też powodu, bardzo widoczne są jego rumieńce, jeśli takowe się pojawią. Jego dłonie, jak na chłopaka, są bardzo delikatne. Szczupłe palce sprawiają, że spotyka się spytaniem, czy aby nie gra na fortepianie. Nie jedna dziewczyna zazdrości mu takich dłoni. To czego najbardziej w sobie nie lubi to jego stopy oraz nogi. Rozmiar jego buta to 38/39. Zawsze ma problem z kupnem butów czy też spodni. Z obuwiem to bywa tak, że albo jest za duże, albo nie ma takiego rozmiaru. Co do spodni albo są za długie, za krótkie, ewentualnie wcale w ich nie założy na tyłek. W sumie swojego tyłka też nie lubi, bo ciągle słyszy, że ma pupę jak kobieta-zgrabną i okrągłą. Jednak jest to efekt wcześniejszych treningów koszykówki. Poza tym, regularnie chodzi na basen, na indywidualne pływanie z trenerem, aby trzymać formę.

Największe wady:
❖ Nieśmiałość;
❖ Nie ufa ludziom;
❖ Boi się, gdy ktoś podnosi głos;
❖ Nie lubi gdy ktoś, kogo nie zna, próbuje naruszać jego przestrzeń osobistą.

Zainteresowania: Muzyka, zwierzęta, pluszaki, kwiaty

Historia: Anas nie miał przyjemnego wczesnego dzieciństwa, jego ojciec był naprawdę podłym człowiekiem, który bardziej kochał i szanował swoją żonę, niż syna. Honor nie pozwalał mu na posiadanie dziecka, ponieważ żona zaczęła opowiadać tylko o dziecku, a on odszedł w przysłowiową odstawkę. Jednym słowem: był zazdrosny, że dziecko zabrało mu żonę. Jak matka chłopca, Kagami, zmarła, kilka dni po narodzinach syna, zaczął się koszmar chłopczyka. Wraz jak dorastał, jego kat stawał się nie do zniesienia. Anas radził sobie w nauce bardzo dobrze, więc ojciec postanowił zapisać go do klubu koszykówki. Chłopak kiepsko sobie radził, nie lubił tego sportu, ale był przymuszany przez oprawcę. Po kilku latach treningów wbrew swojej woli, udało mu się zostać w miarę dobrym koszykarzem. Opiekun widząc, że synowi dobrze idzie, postanowił jeszcze bardziej uprzykrzyć mu życie. Ren postanowił zniszczyć psychikę chłopca. Przez to młody chłopiec popadł w depresję. Miał coraz większe problemy w szkole, uciekał z lekcji, nie chciał się uczyć i coraz bardziej oddalał się od społeczności. Coraz częściej doskwierała mu samotność, z wiekiem zaczął sięgać po różne wspomagacze nastroju, nawet próbował różnych narkotyków. Po którejś z rzędu kłótni z ojcem, postanowił zakończyć swoje życie. Nie zostawił nic, ani listu. Po prostu wyszedł z domu w środku nocy, kiedy jego opiekun spał. Poszedł na ciemne suburbia. Przez dobre dwie godziny stał przy krawędzi ulicy i nie mógł zrobić ani jednego kroku w przód, ani w tył. W końcu się zdecydował, rzucił się pod samochód. Ten na szczęście nie jechał tak szybko, by zabić chłopaka. Jednak wystarczająco szybko, by go okaleczyć. Był bardzo mocno poturbowany, najbardziej od skruszonego szkła ucierpiały oczy. Stracił wzrok, nie udało się odratować tego ważnego zmysłu. Dzięki lekarzom, którzy usunęli kawałki szkła z twarzy młodego chłopca, jedynymi śladami zostały blizny w okolicach oczu oraz kilka na kościach policzkowych. Świat mu się zawalił pod nogami, ponieważ musiał wszystkiego uczyć się od nowa, poznawać świat. Ojciec, dodatkowo, za każde przewinienia, karał syna na różne sposoby: bił albo zamykał w ciemnym pomieszczeniu i ograniczając jedzenie. Nikt nie widział krzywdy, jaką wyrządza ojciec synowi, bo wszystko działo się w tych czterech ścianach. Wszyscy znali Rena jako porządnego ojca rodziny, który zajął się synem po śmierci żony. Anas nie rozumiał, czemu ojciec tak go traktuje i powtarza, że jest plamą na jego honorze. Nie wiedział też, dlaczego ojciec go jeszcze nie zabił, skoro tak go nienawidził. Pewnego dnia, kiedy Śnieżynka skończył siedemnaście lat, uciekł z domu. Jednak ojciec wyruszył na poszukiwanie syna z chęcią zabicia go. Na szczęście w samą porę na ratunek chłopcu przybyło dwóch policjantów. Zdziwili się, że chłopiec sam dał sobie radę. Jego ojciec trafił do zakładu psychiatrycznego o zaostrzonym rygorze, a chłopca przenieśli do Sierocińca w Anglii, w Londynie, gdzie uznali, że będzie bezpieczny, a ojciec nigdy go tam nie znajdzie. Jako, że Anas nie miał dziadków, a dalsza rodzina nie chciała ciężaru, chłopiec został sam. Drugim powodem przenosin w tak odległe regiony, była złudna, jak się potem okazało, opcja że zostanie adoptowany. Nie stało się tak jednak, ponieważ rodzina chcąca go adoptować, po prostu się wycofała twierdząc, że jednak nie da rady zająć się chorym chłopcem. Jak tylko skończył osiemnaście lat, jego opiekunka uznała, że czas by zamieszkał w swoim mieszkaniu. Musiał wcześniej nauczyć się żyć samemu. Teraz jest mu znacznie lżej, chociaż ciągle boryka się z przykrymi wspomnieniami z przeszłości. Kobieta, Eva często mu pomaga. Opłaca jego mieszkanie, robi mu zakupy, pomaga w utrzymaniu czystości w mieszkaniu. W nowej szkole został maskotką klasową. Wszyscy maja go na oku, poza tym uważają, że jest słodki, zwłaszcza, kiedy w klasie schodzi na temat seksu.

Miejsce zamieszkania:Mieszkanie, które opłaca mu Opiekunka z Sierocińca, do którego trafił po tym, jak ojciec wylądował w psychiatryku.
Wykonywany zawód: Od czasu do czasu daje występy na swoim flecie ukształtowanym na wzór muszli oraz śpiewa (lecz bardzo rzadko).

KP poprawione całkowicie

Wreszcie.