Hotel "The Stafford"

- Mhm - Odmruknął, najwyraźniej dalej żyjąc w swoim świecie.
Wziął i zaczał jak gdyby nigdy nic czyścić swoje zęby.
By następnie napełnić cały zlew wodą i zrobić piękne ZIUM ćwarzą w tą wodę.
I by wleźć pod Arielkowy prysznic, gdzie postał te kilkanaście sekund, aby go zmoczyło.
Ba, nawet poczochrał rybę po mokrym mopsie.
I wylazł.
Wytarł się półprzytomnie ręcznikiem, który odrzucił gdzieś w pizdu i wrócił do łóżka.
Amen.

Ariel wciąż stał w osłupieniu, podczas wszystkich tych Reinerowych czynności. Kiedy zamknęły się drzwi za białowłosym, oparł się o ścianę prysznica i złapał się za gorące policzki.
Co tu się wydarzyło? Zapytał sam siebie.
Przez dłuższy czas nie mógł się otrząsnąć, a kiedy już to zrobił, wrócił do przerwanych czynności, zerkając na drzwi w trwodze. W końcu wyszedł z łazienki pełnej pary i spojrzał na łóżko. Widząc śpiącego Renifera troszkę się wściekł.
Tylko troszkę.
Dlatego chwycił poduszkę leżącą na łóżku i rzucił nią w białą czuprynę.
- Ty...ty! - Zaczął, ale nie mógł z siebie wydusić nic więcej. Odetchnął głośno i zaraz wziął kartę dań. Był głodny i chciał coś zamówić. - Chcesz coś na śniadanie? - Zapytał cicho.
Sam czuł się, jakby jego żołądek zasysał się od środka. Przejrzał wszystkie pozycje i w końcu zdecydował się na naleśniki z owocami. Złożył zamówienie dla siebie i Sakuragiego. Pozwolił mu się rozbudzić do końca i kiedy przyszło jedzenie, nawet przyniósł mu je do łóżka! Mimo, że był zły za wcześniej!
- Rei... Kiedy się już ogarniemy... Może pójdziesz ze mną do gabinetu mojego wujka? - Powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu. Mimo wszystko chciał mu pomóc i nie da się tym razem zbyć.

Nagi jak go szatan stworzył, uniósł półprzytomnie łeb, a kurtyna jego białych włosów przypominała Cobaina po ostrym koncercie.
Znów mlasnął, przetarł twarz dłonią i usiadł, usilnie starając się ogarnąć dupę.
...
Znaczy, w sumie głowę, ale dupę też.
Wciągnął głośno powietrze nosem i spojrzał na Ariela, mrużąc przy tym oczy jakby w zastanawiając się nad milionem ważnych rzeczy.
- Żarcie to dobry pomysł - przyznał bez bicia, gdy jego kiszki zaczęły dawać wesoły koncert ku czci illuminati.
A na kolejne pytanie zastygł, i było to zauważalne. Przeniósł bardzo powoli nachmurzone spojrzenie na oczyska Ariela i ścisnął usta w wąską linię. Wyglądał... Cóż, znacznie mniej niebezpiecznie niż zwykle.
Ale jego oczyska (znaczy, Reinera) zdecydowanie się nie śmiały.
Nope. Nie było w nich żadnego blasku.
- Przyjmiesz "nie" jako odpowiedź? - Zapytał brzmiąc jak zardzewiała piła mechaniczna, na upartego starająca się ściąć miedziane drzewo.

Zauważył jak Reiner zastyga i patrzy na niego wilkiem. Już o tym rozmawiali i niby Ariel miał odpuścić, ale nie mógł tak po co prostu zostawić swojego chłopaka na lodzie. Nie, gdy mógł mu pomóc.
- Tylko na chwilę, muszę coś odebrać. Podobno zostawił to mój brat. Nie chce na razie się ze mną spotykać, dopóki nie zmienię zdania co do związku z tobą. - To było tylko w połowie kłamstwo. Rzeczywiście miał coś odebrać, ale to o bracie zmyślił, by trochę ruszyć tym zimnym serduchem Sakuragiego. - Pięć minut i wychodzę, obiecuję. - Dodał szybko, w razie gdyby Reiner miał się rozmyslić.
Odłożył talerz z jedzeniem i przybliżył się do białowłosego.
- Proszę, chodź ze mną. To po drodze do szkoły, a chciałem cię też przedstawić wujkowi, nawet jeśli na szybko. To dla mnie ważne. - Spojrzał mu w oczy niczym proszące szczenię. Wyciągnął dłoń i pogłaskał chłopaka po policzku. - Ślicznie proszę!

Schował twarz w dłoniach i policzył do pięciu.
... Pieprzyć to.
Do dwudziestu i głośno westchnął.
- Dobra. - Skapitulował, uderzając się otwartymi dłońmi do łóżka - niech ci będzie. Ale niech tylko usłyszę coś o tej robocie, to spieprzam na Haiti, tak jest? - Zapytał, wciąż nieprzejednany, patrząc na Ariela jak napuszony wilk.
A potem wstał i postanowił się ubrać. Trochę się guzdrał, ale naprawdę mu się nie chciało nigdzie ruszać, a jakoś tak... Wizyta u być może jedynej przychylnej im osoby jakoś nie napawała go radością. Bardziej stresem pomieszanym z tym takim dziwnym uczuciem lodu na żołądku.
To się chyba strach nazywało, czy jakoś tak.
Nie mniej, ubrany, uczesany, nakarmiony, spojrzał na Ariela jak na swojego kata.
- No to, czyń swą powinność chłopie - powiedział skapitulowany.

Zagryzł wargę czekając na jego decyzję. Słysząc, że się zgadza, uśmiechnął się szeroko i pocałował jeszcze Sakuragiego w policzek. Sam zaraz się ubrał i podszedł do Reinera. Przyciągnął go do pocałunku, który wycisnął na jego ustach.
- Dziękuje. Kocham cię, Rei. - Powiedział z szerokim uśmiechem.
Złapał go za dłoń i wyszedł z pokoju.
Chłopak jeszcze nie wiedział co go czeka, ani o tym, że to wszystko jest ukartowane, by Sakuragi nie miał innego wyboru niż zgodzić się na pracę. Nasza Arielka nie zamierzała odpuszczać i stać z boku, podczas gdy życie jego ukochanego się wali. Musiał coś zrobić. Tym bardziej, że jeśli Rei straci pokój będzie im się trudniej spotykać.
z/t

- Tak, tak, tak - mruknął, przewracając przy tym oczami ale bez większych złośliwości.
By nie wkurzyć niższego chłopaka, szybko cmoknął go w usta.
Upewnił się też, czy wszystkie jego przedmioty są przy jego dupie.
Znaczy, przy nim. I czy niczego nie zostawił. Pokiwał głową z zadowoleniem.
- No to komu w drogę, temu szubienica - kiwnął twarzem, i ruszył w ślad za glonojadem.

z/t