Imię/Imiona i nazwisko:Tsuki Shizuka - w dosłownym tłumaczeniu tsuki oznacza księżyc, a shizuka - kogoś cichego.
Pseudonim:Lala - został tak nazwany przez swój niecodzienny, dość kobiecy wygląd. Niektórzy uważają go za transseksualistę. Czasem po prostu pozwala mówić do siebie Tsu.
Wiek:26 lat.
Pochodzenie:Urodził się oczywiście w Japonii, ale na studia przeprowadził się do Wielkiej Brytanii.
Rodzina:
Matka Tsu zmarła po narodzeniu chłopaka. Wie on o niej jedynie tyle, że miała na imię Sakura i miała trójkę rodzeństwa, z którą chłopak – niestety - nie ma żadnego kontaktu. Ojciec imieniem Vincent, z pochodzenia Włoch, bardzo rzadko się do niego odzywa. Jest obrażony za to, że Tsuki opuścił rodzinny dom i udał się w świat na studia. Chłopak ma dwójkę starszego rodzeństwa, z którym od czasu do czasu rozmawia przez telefon czy Internet. Oni również wyprowadzili się z rodzinnego domu, by wieść samodzielne życie poza granicami Japonii. Jeden z nich – Rin - również mieszka w Anglii jednak w zupełnie innej jej części, a jednak nie pofatyguje się, by odwiedzić najmłodszego brata. Nigdy nie mieli ze sobą specjalnie dobrych kontaktów. Drugim, nieco młodszym od Rina, bratem Tsukiego jest Nakura, który mieszka w Norwegii i - mimo że bardzo chciałby odwiedzić młodszego - praca zupełnie mu na to nie pozwala.
Orientacja:Oczywiście homoseksualista, a dokładniej - pasyw czyli po prostu ukeś.
Grupa:Personel.
Szkoła:-
Przedmioty/Profil:-
Status:Szkolny lekarz/pielęgniarz oraz nauczyciel PSHE.
Charakter:
Mężczyzna o miłym i przyjemnym charakterze. Zawsze kulturalny i sprawiedliwy wobec każdego człowieka… No, prawie każdego. Nie przejmuje się tym, że ktoś jest złodziejem czy mordercą – widzi przede wszystkim człowieka, a nie jakiegoś odmieńca, bo przecież dla Tsukiego nie istnieją odmieńcy . Nie rozumie też rasistów, którzy tępią Murzynów czy na przykład Indian. Co w tym złego, że ktoś ma inny kolor skóry albo skośne oczy? Ludzie po prostu się ich boją. Jeden boi się drugiego. Tak chyba było zawsze, ale Lala stara się to zmienić. Chce pokazać ludziom, że ten strach jest nieważny. Nie potrafi patrzeć, jak przez to są krzywdzeni niewinni ludzie, a zwłaszcza dzieci. Dla niego złym człowiekiem jest dopiero ten, który podniesie rękę na niewinne stworzenie - nawet jeśli widzi, jak ktoś depcze kwiatki w parku.
Myślenie Tsukiego jest takie a nie inne, ponieważ, jak sam uważa, został dobrze wychowany przez ojca i nie zamierza tego zepsuć. Dużo zawdzięcza temu człowiekowi, mimo że ten tak bardzo się na niego gniewa za opuszczenie domu. To właśnie gniew spowodowany strachem - strachem przed samotnością. Tsuki bardzo dobrze rozumiał ojca, ale mimo to chciał wyjechać, by móc pomagać, pomagać w szczególności dzieciom. Teraz, gdy ma okazję pracować dla tych bezbronnych stworków, jakimi jest radosna młodzież, aż sam się uśmiecha. Dawanie pomocy innym bardzo go uszczęśliwia, dlatego też uważa, że praca lekarza jest dla niego robótką idealną.
Jednak nie tylko pomaganie czyni z mężczyzny uśmiechniętego człowieka. Każda słodkość jaka wpadnie w jego ręce, wywołuje u niego radość, do jakiej – jak mogłoby się wydawać – zdolne są tylko dzieci. Jego zachowanie bardzo często przypomina to dziecięce – na przykład gdy czegoś nie dostanie, lubi sobie tupnąć nóżką i odwrócić się plecami. Często tak robi tak też, gdy się na kogoś obraża, ale mimo to jest człowiekiem odpowiedzialnym. Jeśli już coś mu się powierzyło, wykonuje to sumiennie i nie na odczepnego, a bardzo dokładnie. Co z tego, że praca może mu zająć kilka godzin czy nawet dni? I tak ją ukończy. Nie ma dla niego rzeczy niemożliwych. Zawsze i wszędzie stara się pomagać, choć jest tylko człowiekiem i nie zawsze mu się udaje. Potrafi również z godnością przyjąć każdą porażkę, po czym uśmiechnąć się pogodnie i stwierdzić, że następnym razem będzie lepiej.
Jak widać, Tsuki to człowiek niezwykle ambitny. Pragnie tępić rasizm, ale nie robi tego na siłę. Nie zapominajmy też o jego wielkiej chęci pomocy innym. Jest wielkim altruistą - może oddać nawet życie za nieznajomą osobę, ale ważne jest, by ta potrafiła się uśmiechnąć. Stara się też często oddawać krew, mimo że coraz częstsze choroby dopadające jego organizm, mu to uniemożliwiają.
Jak to człowiek miewa chwile słabości i mimo że umie przyjmować z godnością porażkę, nie potrafi sobie wybaczyć, jeśli któremuś z pacjentów nie będzie umiał pomóc. To boli go najbardziej, ale tylko w środku - na zewnątrz zawsze jest wesoło uśmiechniętym mężczyzną, który nie może sobie pozwolić na płacz po stracie czegoś lub kogoś. Jednak są chwile, gdy w samotności udaje się do swojego skromnego mieszkanka i rozpacza nad tymi wszystkimi smutnymi chwilami. Kilka kropel łez i nic więcej – w końcu uparcie powtarza sobie, że sztuczny uśmiech boli tylko jego, a łzy wszystkich w koło. Nie wyobraża sobie wyjścia na mięczaka przy tych wszystkich oczekujących od niego pomocy ludzi. To była by dla niego hańba! Jest lekarzem! Poddać się nie może, o nie. Nie Tsuki. Czasem jednak bardzo dobrze jest się wypłakać w czyjś rękaw. On sam chętnie pozwala na to pacjentom – nie przeszkadza mu to. Poniekąd też musi być wyjątkowo stabilny psychicznie - niemal jak psycholog - by pomagać ludziom.
Skoro ich już leczy, to dlaczego nie mógłby ich uczyć o zdrowiu? Bardzo często w swoim gabinecie daje wykłady na temat tego, jak powinno się odżywiać, więc dla Tsukiego nauka o zdrowym życiu jest pestką. Sam stara się żyć zdrowo, chociaż praca nie zawsze pozwala mu na dostateczną ilość snu czy jedzenie odpowiednich posiłków o danych godzinach.
Wygląd:
Mężczyzna postury nieco kruchej, co nie znaczy, że nie ma w sobie siły. Musi mieć trochę mięśni, by choćby przenieść chorego albo dźwignąć ważną skrzynkę z lekami w swoim gabinecie. Ma on 176 cm wzrostu. a waży 60 kg. Jego przezwisko wyraźnie mówi, że mężczyzna jest obdarzony urodą porcelanowej lalki. Może nie jest idealny, zresztą jak każdy człowiek, ale trzeba mu przyznać, że wygląda wprost nieziemsko. Na jego ciele nie znajdzie się żadnej blizny po jakimś upadku czy głębszym skaleczeniu. Jedynie od czasu do czasu gdzieś na jego skórze może pojawić się sina plama, spowodowana mocniejszym uderzeniem o przysłowiowy kant biurka. Jego skóra w dotyku jest delikatna i gładka. Mężczyzna niezaprzeczalnie dba o nią, po każdej kąpieli smarując się owocowymi kremami, przez co zazwyczaj pachnie słodkim arbuzem lub przyjemnym dla nosa aromatem cytrusów. Twarz o delikatnych rysach i mięciutkich policzkach prezentuje się bardzo ładnie w połączeniu ze szpiczastym, delikatnie zadartym noskiem i dużymi oczami, wiecznie wyrażającymi zdziwienie lub raczej znudzenie, nawet mimo szczerego, szerokiego uśmiechu na twarzy. Jednak mężczyzna nie jest w stanie zawsze się uśmiechać i czasem jego drobne, wyraźne usta zaciskają się w kreseczkę, z kącikami naturalnie opadającymi w dół.
Oczy mężczyzny są błękitne i wyraziste, bardzo przypominające oczy laleczki - duże i błyszczące, ozdobione gęstymi rzęsami zdobiącymi górne i nieco rzadszymi przy dolnych powiekach. Często przysłaniają je pojedyncze kosmyki z puchatej grzywki mężczyzny.
Włosy ma bardzo gęste i długie, bo sięgające niemal do pośladków (zgrabnych i jędrnych pośladków), ciemnobrązowe bardziej wymieszane z szarym. Niektórzy twierdzą, że jest to kolor typowo mysi lub szczurzy, ale mimo to przy bladej cerze Tsukiego prezentują się idealnie. Są one karbowane niczym frytki i nie zawsze można je dokładnie rozczesać, ponieważ liczne loki powodują plątanie się niesfornych kosmyków. Często związuje je w wysoką klitę gumką lub specjalnie przeznaczoną do tego wstążką.
Ubiera się raczej normalnie, a pisząc normalnie, ma się na myśli jakieś czarne rurki, koszulkę z krótkim rękawkiem lub białą koszulę - zapiętą oczywiście na ostatni guzik - i krawat. Na nogach ma zazwyczaj trampki lub lakierki, choć za tymi drugimi bardzo nie przepada.
Jeśli chodzi o strój roboczy, mężczyzna bardzo często nosi zwykłą czarną koszulkę, a na to nieskazitelnie śnieżny kitel (zazwyczaj jednak odpięty). Oczywiście wkłada do tego czarne rurki z paskiem - by nie zjechały podczas jakiegoś ważnego zadana. Na nogach mężczyzna przeważnie ma trampki lub - w gorące, letnie dni - zwykłe klapeczki.
Jego strojem domowym są po prostu dresowe spodnie w najczęściej wiśniowe lub granatowe, oraz wymiętolona koszula. Nie ma co się dziwić, gdy zastanie się go w domu z włosami sterczącymi na wszystkie strony i przekrzywionymi okularami do czytania na nosie. W domu chodzi boso lub – ewentualnie - w puchatych kapciach zimą.
Największe wady:
❖ Dziecięce zachowanie (pomimo wieku).
❖ Tanatofobia - piekielnie boi się śmierci swojej jak i innych.
❖ Apifobia - piekielnie boi się pszczół.
Zainteresowania:Mężczyzna jak najbardziej interesuje się anatomią oraz przyrodą. Lubi czytać książki na ten temat w wolnych chwilach, mimo że nie posiada zbyt wielu takich tytułów. Jego największym hobby zdecydowanie jest leczenie ludzi. Uśmiech innych to jedyne, co go tak na prawdę obchodzi. Jeśli by się bliżej temu przyjrzeć, właśnie szczęście innych i pomaganie im w cierpieniu to jego życiowe hobby! Są jeszcze takie drobniejsze rzeczy - jak pisanie wierszy czy nawet rysowanie. Czasem, gdy siedzi w gabinecie i czeka na jakiegoś biednego, pokrzywdzonego nastolatka, bazgroli sobie w swoim, przeznaczonym specjalnie do bazgrołów zeszycie. Jednak nigdy nie ma zamiaru prezentowania swojej amatorskiej sztuki komukolwiek.
Dodatkowe:
- Uwielbia słodycze.
- Ma hopla na punkcie kotów.
- Marzy o wspólnym rodzinnym obiadku.
- Planuje na starość powrót do rodzinnego kraju.
- Zawsze kręci się na krześle, gdy czeka na pacjenta w swoim gabinecie.
- Uwielbia się wygłupiać.
- Ma kociątko imieniem Lulu - jest to szary kotek rasy rosyjskiej, który bardzo często chodzi za nim, plącząc mu się pod nogami.
- Jest alergikiem i podczas wiosny przez pyłki, które krążą w powietrzu łapie katar.
Miejsce zamieszkania:Skromne mieszkanko gdzieś w mieście.
Wykonywany zawód:Lekarz oraz nauczyciel.
Indeks 
