D.M.

Imię/Imiona i nazwisko: Donatien Moretti
Pseudonim:

Wiek: tuż po przekroczeniu „Rubikonu nieuniknionego trzydziestaka”
Pochodzenie: Włochy, Florencja.
Rodzina: szczęśliwie niezamężny i bezdzietny
Orientacja: preferuje młodych mężczyzn

Grupa: personel
Szkoła:
Przedmioty/Profil:
Status: nauczyciel włoskiego

Charakter: Zdaje się, że cechą konstytutywną jego osoby jest pogarda jaką żywi do przeintelektualizowanych artystów, których liryzm rozbijał się o prozę życia. Do tego co wiąże się z kreowaniem swojego życia jako równouprawnionego sposobu wypowiedzi artystycznej i nadmierną ekscytacją wschodami słońca. Trywializuje osiągnięcia uczniów, nie wydaje zgody na zwalnianie ich ze swoich lekcji z powodu prób czy koncertów. Uważa, że lepszy jest stały dochód od uroku osobistego. Nauczycieli tych przedmiotów traktuje z nieskrywaną wyższością, a może raczej pobłażaniem. A przecież nawet jemu zdarza się po  spektaklu/koncercie bić brawo aż do bólu rąk. Nie dla widowni, która wytrzymała, a dla utworu, który sprawiał, że nie miał odwagi przysłuchiwać mu się uważniej.
Zachowuje się zawsze w sposób wytworny, jego strój niezmiennie jest nienagannie elegancki, a maniery nigdy nie uchybiają dobremu smakowi. Cyniczny i ironicznie zdystansowany, choć zdaje się odczuwać niemal psotną rozkosz przy przekłuwaniu balonów pompatyczności i zarozumialstwa. Odraza wobec sentymentalizmu, sztuczności i przesadnego egzaltowania się własną emocjonalnością. Pod ustami wykrzywionymi w pogardliwy uśmiechu skrywa prawdziwe włoski temperament. Wyjątkowo źle znosi sprzeciw, a w szczególności upór w sprzeciwie. Wbrew wszelkim pozorom kogoś upośledzonego społecznie, potrafi się bawić. Choć w sposób obłąkańczy, częstokroć bez umiaru i z myślą tylko o własnej rozkoszy.
Jeśli natomiast chodzi o podejście do uczniów to jest zwyczajnie podły i złośliwy. Niechęć jest zapewne wzajemna. A słabość drogich pupili oraz ich pokora wydaje się go prowokować do jeszcze gorszego traktowania. Nie posuwa się jednak nigdy do prostactwa, pozostając pozornie nauczycielem bez zarzutu i bez sumienia. Kiedy patrzy to tylko po to by dostrzec jakąś wadę, a potem natychmiast ją wyszydzić. Ten pozbawiony ideałów człowiek maniakalnie dba o pozory. Bywa niesprawiedliwy, stronniczy i bezczelny. Kłamie częściej niż inni, nigdy nie dotrzymuje obietnic, jest niewierny, przywiązany do konwenansu i na dodatek obrzydliwie nudny. Pomimo tych wszystkich wad patrzy w lustro z podniesioną głową i szelmowskim uśmiechem, rzucając Bogu wyzwanie, domagając się kary.  

Wygląd: Przede wszystkim - niezbyt włoski. Słońce nie nadało jego karnacji tej typowej ciemniejszej barwy, a włosy rozjaśniło do tego stopnia, że przypominają promienie. Oczy ma w kolorze absyntu, którego spożywa nadmierne ilości. Żeby w nie spojrzeć, osoba przeciętnego wzrostu musi zadzierać głowę. Wąskie usta, zaciśnięte w pogardliwym wyrazie. Blade i stworzone do wytykania wad, a nie obdarowywania pieszczotliwymi pocałunkami. Trudny charakter odbił się na jego twarzy. Ostre jej rysy świadczące o nieustępliwości, brak zmarszczek wokół oczu, które mogłyby potwierdzać skłonność do częstego wybuchania śmiechem, bruzda na czole, zdradzająca jego marszczenie pod wpływem chmurnego zamyślenia. Postawny z niego mężczyzna, o silnych ramionach i szerokiej klatce piersiowej. Jest to zarówno wynikiem dobrych genów, jak i ciężkiej pracy. Duże dłonie pozostają jednak zadbane, co znów zdradza miłość własną lub pedantyzm.
Jego ubiór zwraca uwagę, a mężczyzna sprawia wrażenie osoby posiadającej w swojej szafie jedynie garnitury. O dziwo, elegancki strój może być każdego dnia inny, jednak zawsze dopasowany do sytuacji. Donatien założenie smokingu w dzień, uznałby za równie niesmaczne, co branie ślubu w dresie. Eksperymentuje z krojami, choć szczególnie zdaje się hołdować modzie sprzed wieku. Z zamiłowanie dobiera detale, takie jak misternie wyszywane krawaty z drogich tkanin, zegarki czy spinki do mankietów. Uczniowie często widują go w okularach, które zmuszony jest zakładać do czytania. Jego buty zawsze błyszczą, a koszula jest świeżo wyprasowana. Gesty świadczą o pewności siebie, a ton głosu o znudzeniu. Nigdy się nie garbi, tak samo jak nigdy nie podnosi głosu. Czasem tylko oczy ma podkrążone, a na policzkach lekki zarost, zapewne efekty zbyt długiej zabawy w kasynie, ale nawet wtedy na jego butach nie ma plamki błota, a na ubraniu zagniecenia.


Największe wady: Niezależny hazardzista i pijak. Woli towarzystwo przedmiotów niż ludzi.

Zainteresowania:  On sam. Wbrew swojemu zachowaniu doskonale zna się na sztuce, w szczególności na malarstwie i muzyce klasycznej. Choć jest raczej krytykiem, niż zachwyconym obserwatorem. Broń palna i biała, którą kolekcjonuje i najprawdopodobniej potrafi się posłużyć.

Dodatkowe:

- jego głos ma cudowną głębie basu i blask barytonu. Ktoś kto zna się na muzyce, od razu dostrzeże rozpiętość skali dźwięków, jakie mógłby z siebie wydać. A ktoś jeszcze lepiej zorientowany, wie że jest to jeden z najrzadszy głosów na świecie.
- preferuje mocne, duszące wody kolońskie, jakby nie tylko swoją osobowością, ale również zapachem próbował przytłoczyć rozmówcę.
- uwielbia muzykę klasyczną i sztukę secesyjną.
- zawsze wygrywa w pokera, nie z powodu szczęścia, jest po prostu uzdolnionym oszustem.
- posiada czarnego kocura, którego poprzedni właściciel nie traktował najlepiej, stąd widoczne blizny i fakt, że stworzenie nie nadawało się na pupila szczęśliwej rodziny


Miejsce zamieszkania: dzielnica mieszkalna
Wykonywany zawód: nauczyciel oraz naczelny krytyk muzyczny i paszkwilant (recenzent)

W większości jest w porządku, ale dlaczego postać nie posiada nazwiska? Zobacz to jeszcze raz. Ponad to wad powinno być co najmniej trzy, a ja tam widzę dwie, więc dopisz coś jeszcze.
Do poprawy.

Naprawdę trudno było się domyślić, że to nazwisko, przez moją pomyłkę, znalazło się wers niżej? Nie kwestionuje oczywiście Twojej spostrzegawczości.
Trzecia wada też jest, przy czym nie do końca widzę sens dopisywania takich bzdur na siłę "jest człowiekiem skomplikowanym" albo cech charakteru, które są w rubryce powyżej. Wy jednak lubicie powtarzalność i słowotoki, więc muszę ulec.

Domyśliłem się, ale wolałem nie wychodzić z własnymi wnioskami. Wiadomo jak to bywa, różni ludzie są.
No niestety, zasady są zasadami i już nawet nie chodzi o nasze upodobanie do powtarzalności czy słowotoku. Poza tym osoba rozgarnięta nie powinna mieć z tym problemu. Trzeba się dostosować.
W każdym razie teraz mogę akceptować.