Nimfą. Zieloną Wróżką, czasami Mayą. Co z tego, że w dokumentacji stoi, że ponoć na imię mi
April Lovaine? Kłamią, bez wątpienia kłamią! Przecież bym wiedział!
Ktoś powiedział mi parę dni temu, że jestem "legalny" - cokolwiek miałoby to oznaczać. Po prawdzie skończyłem już pełne
osiemnaście, aczkolwiek wystarczy mnie chwilę posłuchać, by poważnie w to zwątpić.
Wykiełkowałem w
Kanadzie. To nie jest prawda, że tamtejszy klimat jest surowy i niesprzyjający! Potem rosłem jeszcze długo w Nowym Jorku, dokąd zabrali mnie rodzice razem ze starszą siostrą Aniką. Ze względu na styl życia jaki prowadzą, wraz z nią przeprowadziłem się okresowo do Londynu, gdzie mieszkam w chwili obecnej. I czekam, aż zakwitnę.
♥ Anthony Lovaine - ojciec i głowa rodziny. Jedna z dwóch, bo matuszka też nieźle sobie radzi. Sekretarz ministra spraw zagranicznych - w przeszłości. Obecnie ambasador Kanady w Nowym Jorku, amant niemego kina i włoskiej kuchni. Z pochodzenia Sycylijczyk, surowy jak diabli.
♥ Yvonne Lovaine - matuszka. Każe do siebie mówić po imieniu, nie rozstaje się ze swoim telefonem i zawsze jest na bieżąco, jeśli idzie o giełdę. Bizneswoman, można by rzec. Instynkt macierzyński osiąga zaskakujący, okrągły zerowy pułap w skali. Nałogowa palaczka, wygrała z rakiem ale nie z urzędem skarbowym, który skonfiskował jej majątek zanim poznała pana Lovaine.
♥ Anika Therese Lovaine - kochana, starsza siostra. Rzuciła medycynę sądową dwa lata temu i została dziennikarzem; szału nie ma, zajmuje jedną tylko szpaltę w magazynie poświęconym modzie. Ostro i namiętnie przeżywa retro, prawa zwierząt i ruch emancypujący kobiety.
Słaba. To tu, to tam... a teraz poważnie. O co ty mnie człowieku pytasz? Ja ne ponimayu!
Nie miał okazji sprawdzić, na razie to wielka niewiadoma. Przez wzgląd na nerwy i cierpliwość administracji - biseksualny, choć znacznie bliżej mu do aseksualności.
College & College.
Wiedza naturalna - fizyka i biologia.
Oh. Że teraz ja, mam tak o sobie? Tak nieskromnie? Nimfie nie przystoi...! Dobra.
Podobno strasznie dużo gadam. W większości od rzeczy, a większość gubi się w moich słowach, po minucie kompletnie tracąc rozeznanie w temacie. To chyba jest wada, silniejsza ode mnie i nawet gdy już sobie postanowię, że jeden raz chociaż spróbuję trzymać język za zębami - zapominam.
Jestem energiczny i wszędzie mnie pełno. Istne żywe srebro, spróbuj mnie złapać, a dam ci po nosie. I dalej będę wymachiwał rękoma, a przecież nie pijam kawy - bo mi nie wolno. Lepiej o tym pamiętać.
Ze względu na mój uraz, co chwilę o czymś zapominam, i są to na ogół sprawy tak elementarne, że aż śmiesznie; jak dla kogo. Zabawnie jest pewno słuchać historii o kimś, kto wracając do domu z zajęć pojechał metrem w przeciwną stronę, albo... zapomniał swojego adresu i odnalazł się o dwudziestej drugiej na komisariacie, opowiadając panom policjantom, że pochodzi z Wielkiego Ogrodu zwanego Życiem i zgubił się gdzieś na jego obrzeżach. Zdarzyło się.
Inni mówią, żem niezwykle ufne stworzenie. Gdybym pamiętał, że większość ludzi nie zasługuje na obdarowanie ich zaliczką zaufania, byłbym ostrożniejszy w stosunku do obcych, ale w mojej sytuacji uwierzyłbym ci na słowo, gdybyś sprzedał mi newsa o tym, że w składziku woźnego zamknięta jest gwiazda która spadła z nieba, i trzeba ją uwolnić. Natychmiast!
Empatyczny ponad wszelką miarę - przyznaję się, jestem. Staram się widzieć potencjał tam, gdzie inni nie są w stanie. Wrażliwy? A tak, tak! Pamiętam chyba to słowo. Stąd mi już blisko do płaczliwości. Bez powodu, momentami nawet nie jestem tego świadom, i nie warto zupełnie reagować.
Nie lubię okazywać negatywnych emocji. Jeśli już się pojawią, staram się maskować je uśmiechem i typowym dla siebie słowotokiem, byle odwrócić kota ogonem i nie drążyć tematu. A potrafię być i gniewny! Postaraj się, a udamy się na spacer w jedną stronę do ostatniego kręgu piekielnego.
Chciałbym powiedzieć, że jestem niezwykle odważny. Naprawdę bym chciał! Ale nie jestem. Zbyt ze mnie bojaźliwy chochlik, żeby porywać się na skonfrontowanie się twarzą w twarz z własnymi lękami - a nie jest ich mało, ale o nich wspomnę później, osobno.
Przed ludźmi nie mam nic do ukrycia, lubię opowiadać, lubię słuchać i radzić (nawet jeśli nie mam o tym
zielonego pojęcia, ale sza!), w ogóle jestem towarzyski. Tylko zdarza się, że za wami nie nadążam. Nigdy nie chciałem być w centrum uwagi, ale nie potrafię oswoić się z myślą, że zostaję w tyle i nikt nie raczy się za mną nawet obejrzeć. Ani ani!
To tylko część mnie. Ta, która towarzyszy mi każdego dnia i z którą czuję się swojo. jest i inna, ale od czasu wypadku... nie pamiętam.
To jestem ja. Widzisz? Tutaj, na dole! No.
Długie, sięgające pasa zielone włosy. Naturalnie blond, ale uparł się by je farbować systematycznie, co robi całkiem konsekwentnie. W końcu jest nimfą, nie może nie być zielony!
Lubią się plątać, a że to stworzenie w pogardzie ma dobre wychowanie i zasuwa po drzewach jak wiewiórka, gdzieś wśród tego pierza znalazłoby się kilka gałązek, liści i sosnowego igliwia. Natura ponad wszystko!
Idąc dalej, można zawiesić wzrok na jego dużych oczach o kształcie migdałów. Ich ciepła, brązowo-złota barwa roztopi niejedno serce.
Mały, przekornie zadarty nos zdradza jego zaczepne podejście do świata. I wąskie, ale najczęściej wesoło uśmiechnięte usta. Chyba, że ma te swoje ataki paniki - wtedy gryzie je do opuchnięcia, dolna warga drży. gdy się denerwuje, zaciska je też mocno.
Ramiona pochylone do przodu zdradzają raczej uległe i niekonfliktowe obejście, i tak jest w istocie. No, chyba że pokusisz się o zahaczenie jakiegoś newralgicznego dlań tematu. Wtedy przybywa mu kilka centymetrów. Poważnie, nie śmiej się!
Szczupła osóbka, niezbyt postawna - ale przyłożyć potrafi! O ile doskoczy.
Ma bliznę biegnącą od lewego biodra, prostopadle do kręgosłupa. Pamiątka po pewnym wypadku, przez który między innymi boryka się ze swoją amnezją.
Gdy na złość całemu światu (a w prawdzie tylko sobie) odstawia leki, przez pierwsze kilka dni w ogóle nie sypia. Zanikają mu wtedy niektóre odruchy naturalne dla człowieka, pojawia się przytłumiona wrażliwość na ból i bodźce z otoczenia. Nie jest to bezpieczne, dlatego najlepiej by to się nie powtarzało. W te dni April miewa podkrążone oczy i jest małomówny - jak nigdy.
Jeśli chodzi o ubiór, nie jest wybredny. Wszystko mu jedno, włoży na siebie co tylko wpadnie mu w ręce. Jedyna rzecz do której jest wyjątkowo przywiązany, to fioletowe, znoszone trampki.
- Gadatliwy jak cholera. Usta mu się nie zamykają, i na domiar wszystkiego, mało kto jest w stanie zrozumieć o czym on właściwie opowiada.
- Nie zna się na urządzeniach elektronicznych. Ani trochę, co więcej - strasznie się ich boi. Bo hałasują i błyskają światłami.
-Altruista. Drugiego takiego nie znajdziecie, słowo.
- Ma skłonność do wyobrażania sobie wszelkich możliwych najgorszych rozwinięć sytuacji.
- Amnezja następcza sprawia, że zapomina niemalże o wszystkim. Pamięć wybiórcza, dziurawa jak sito.
- Uparty, i to nieznośnie.
- O wielu rzeczach trzeba powtarzać mu setki razy zanim zrozumie. A jeszcze, żeby udało mu się o tym pamiętać...
- Przerażają go samoloty, samochody, biletomaty... generalnie, wszystko. O ile akurat sobie o tym przypomni, tykająca bomba zegarowa. Nigdy nie wiesz, kiedy odstawi ci cyrk jadąc metrem.
- Natura, natura, natura! Ochrona przyrody tak bardzo.
- Nieme kino. Matka zaraziła go tym gdy był mały.
- Muzyka. Sam nie potrafi na niczym grać, ale słuchać bardzo lubi.
- "Jak to jest zrobione?" - rozkręci i rozłoży na części wszystko, co wpadnie mu w ręce.
- Pytania. Mnóstwo pytań.
Ma amnezję następczą. Nie pamięta niczego, co stało się przed
wypadkiem na wakacjach gdy mieszkał jeszcze w Nowym Jorku. Nie pamięta też samego wydarzenia, ale faktem jest, że nie posiada nerki po lewej stronie i panicznie boi się zamkniętych przestrzeni, samochodów i samolotów - lecąc do Anglii jeszcze w poczekalni dostał ataku paniki i trzeba go było poczęstować tzw. Smerfetką, aby przespał lot. Średnio dwa razy w tygodniu uczęszcza na terapie i jest przywiązany do swoich leków - dosłownie, musi nosić je wszędzie ze sobą.
Nigdy z nikim nie był, a co zabawniejsze - stale utrzymuje, że nie ma pojęcia skąd biorą się dzieci. Jest nimfą, kurczę! Ma prawo!
Akademiki. Tam rosnę.
Indeks 
