Imię/Imiona i nazwisko: Hokaru Moishiki
Pseudonim: Hokaru posiada gamę licznych przezwisk, jednak najbardziej przyległo do niego 'Hoka' i 'Haru', rzadziej 'Haruka' i 'Moi'.
Wiek: 15 lat
Pochodzenie: Pół Polak-pół Japończyk urodzony w Kioto, w Japoni
Rodzina: Rodzice zmarli, gdy ten miał 13 lat, brak rodzeństwa. Chłopaka wychował bogaty wuj z Anglii, zajmujący sę nielegalnymi interesami.
Orientacja: Homo, aczkolwiek nade wszystko zaprzecza, uważając swoją orientację za pewnego rodzaju odmienność. Pomimo swojego zboczenia, raczej nie wykazuje zbytniego zainteresowania seksem, spełnia go pisanie erotycznych opowiadań.
Grupa: High School
Szkoła: High School
Przedmioty/Profil:
❖Chemia
❖Etyka
❖Filozofia
❖Język japoński
❖Psychologia
Status:-
Charakter: Hokaru jest tym typem osoby, która przez większość czasu zatapia się w swoich zboczonych fantazjach w milczeniu, i bez zbędnego opowiadania o swoich wymysłach-zapisuje je. Chłopak nie mówi zbyt wiele, a jest to spowodowane jego manią, której nie potrafi się pozbyć. Otóż, gdy Haru mówi, albo trajkota z prędkością nieogarniającego radia-mordercy, albo nie potrafi się wysłowić.
Ciężko go zdenerwować, lub choćby zwrócić uwagę. Moi lubi ignorować cały świat, zatapiając się w swojej muzyce, marzeniach i poezji. Potrafi się jednak wkurzyć na tyle, by zabić kogoś wzrokiem. Jego gniew uwalnia jak na niego-dosyć nieznane zachowania, jakimi są odruchy sadystyczne, masochistyczne i socjopatyczne. Jego nieziemski spokój w żadnej sytuacji nie robi z Moishiki'ego tchórza. Wręcz przeciwnie- Haru jest gotów w każdej chwili bronić swoich przekonań i ludzi, na których mu zależy. Nigdy nie opuszcza głowy, z dumą unosząc ją ku górze przez cały czas. Nie robi, a przynajmniej stara się nie robić rzeczy, których miałby potem żałować.
Nienawidzi kłamstwa. Sprawia to, że jest może zbyt szczery i bezpośredni, jednak póki jemu samemu to nie przeszkadza, pozostaje tylko się przyzwyczaić. Haru często wyolbrzymia wiele spraw, a w jego twórczej psychice raz na jakiś czas musi osiedlić się depresja spowodowana nadmiernym myśleniem o wyborze ciasta na deser bądź pustą kartką. Tak, tak- Hoka bardzo wyolbrzymia większość spraw, do tego jest uczuciowy, nieco zbyt naiwny, i biorący wszystko na serio, jednocześnie przez zbytnią pewność siebie aż zbyt często wpadając w kłopoty.
Zdecydowanie można na niego liczyć. Pomimo zapominania wielu rzeczy, braku jakiejkolwiek orientacji w terenie i umiejętności przeżycia, jest opiekuńczy, i zawsze stara się być przy wszystkich w ich trudnych chwilach, nawet, jeśli podczas swoich depresji miałby zostać sam. Jest bardzo pomocny i nazbyt miły, jak na niezbyt przyjemną przeszłość.
Bardzo zależy mu na osobowości, którą kształtował przez całe życie. Przyjmuje zasadę, że nie można oszukiwać samych siebie. Nie może znieść udawania kogoś, kim się nie jest.
Jet introwertykiem o bardzo asertywnych zachowaniach i oryginalnym podejściu do wszystkiego, a przynajmniej większości spraw i rzeczy. Często zachowuje się niczym małe emo, zamykając się w sobie, nie lubiąc rozmawiać o czymkolwiek, co się go tyczy w jakimś stopniu. Nie potrafi zadbać choćby o najprostsze umiejętności przeżycia, zaczynając od zagotowania sobie wody na herbatę, po upolowanie mamuta. Nade wszystko próbuje, a chęci chyba się liczą, prawda?
Chłopak często wplata do swoich wypowiedzi japońskie wyrazy, chcąc w jakiś sposób pokazać innym, iż ma w sobie coś z japońskiej kultury.
Ciężko jest z nim wytrzymać przez jego wieczne nieogarnianie sytuacji i mówienie czegoś, co nie powinno pojawić się w dialogu albo jest zbyt bezpośrednie. Wielu rzeczy zapomina i gubi, do tego jest leniwy, a za słodycze można przekupić go, szantażować i zmuszać do praktycznie wszystkiego. No, ale...trudno.
Wygląd:Hokaru to chłopak średniego wzrostu, wyglądający na lekko wychudzonego, co nie przeszkadzało mu w wyrobieniu sobie jakiś tam mięśni, które legenda głosi, że gdzieś tam są.
Moi od dzieciństwa miał świetnie opanowaną umiejętność mimiki-a raczej jej braku. Uważa, że ludzi nie obchodzi, co czujesz i nie ma potrzeby, by obnosić się ze swoimi uczuciami na zewnątrz. Nie oznacza to jednak, że Haru nigdy się nie uśmiecha , śmieje bądź płacze. Wręcz przeciwnie-w odpowiednim towarzystwie potrafi pokazać, jak piękny ma uśmiech.
Duże oczy o dwóch różnych odcieniach-prawe-oceanicznego błękitu, i lewe-w kolorze wiosennej zieleni widziały już nie jedno, przez co ciężko zwrócić płynące z nich przeszywające spojrzenie ku sobie. Zazwyczaj przysłania je kruczoczarna grzywka, która wraz zresztą włosów lekko opada na część twarzy oraz kark. Czerń fryzury ułożonej w artystycznym nieładzie efektownie komponuje się ze skórą, której odcień przypomina porcelanę. Widać na niej dokładnie wszystkie zadrapania i siniaki, w tym blizny po żyletce się na nadgarstkach, co sprawia, iż można pomyśleć, że jeden powiew wiatru zdmuchnie Harukę z miejsca, w którym stoi-co jednak raczej nie ma szans się zdarzyć, gdyż w tych delikatnych i jakby kobiecych rysach twarzy skrywa się wielka siła.
Hokaru posiada swój własny, unikalny styl. Nie kieruje się modą, lecz, jeśli już, to własnym samopoczuciem i wygodą. Ogólnie rzecz biorąc, nie bardzo zwraca uwagę na to, w co się ubiera. Nadzwyczaj często wybiera jednak ciemnego rodzaju rzeczy, gustuje w luźnych, niedopiętych koszulach i narzuconych na nie bardziej eleganckich bluzach z kapturem. Często chodzi w kimonie, choć raczej nie pokazuje się w nim w miejscach publicznych. Wygląda wtedy bardzo dziewczęco, a nie ma ochoty na branie go za kobietę.
Haruka pomimo braku wady wzroku, czasami zakłada nerdy. Często zapomina, że ma je na nosie, dzięki czemu okulary są już „okularami po przejściach”. Na prawym nadgarstku chłopak zawsze nosi splecioną dobre parę lat temu bransoletkę z muliny w kolorach czerni, błękitu i zieleni. Jest to coś w rodzaju talizmanu, którego nigdy nie zdejmuje.
Największe wady:
❖Nie ogarnianie sytuacji-Chłopak nigdy nie potrafi wczuć się w klimat, dialog i ogólną sytuację czegokolwiek. Przez to wiecznie mówi coś niewłaściwego, a wszystko trzeba tłumaczyć mu po parę razy, mimo że gdy poprosi się o to jego, nie ma na co liczyć-Moi nie lubi tłumaczyć, i tak, jak wszyscy mogą tłumaczyć mu najprostsze rzeczy z anielską cierpliwością bardzo często, tak on nie ma zamiaru tego robić. Warto też wybaczyć mu odzywanie się nie wtedy, gdy potrzeba-jego łzy mogłyby podtopić pół Anglii i podnieść poziom wody w oceanach.
❖Małomówność i odpowiadanie półsłówkami- Haruka ma tendencję do niewysławiania się. Lubi milczeć, chociaż nie do końca wiadomo, czy robi to, bo jest idiotą i nie potrafi używać języka w gębie do tych normalnych celów, czy po prostu lubi patrzeć, jak męczysz się nad jego zawiłą odpowiedzią wyrażoną jednym „Aha”. Często owa małomówność okazuje się naprawdę denerwująca i ma się ochotę rozsmarować tę małą gębę na ścianie, ale proszę o powstrzymywanie się; kiedy zapytacie jeszcze raz, Haru na pewno ponownie nie odpowie mając was za półgłówków~
❖Łatwowierność wobec słodyczy-Na co dzień, raczej trudno jest przekonać Hokar'iego do czegokolwiek. Na szczęście wymyślono słodycze~! Z ich pomocą Moishiki raczej nie będzie miał nic przeciwko, żeby przygotować kanapki, albo aby wypróbowano na nim cały podręcznik kamasutry. Dla tortu, cukierka bądź tabliczki czekolady zrobi wszystko, stając się małym, nieostrożnym dzieciakiem pakującym się do auta pedofilom.
❖Paniczny strach przed pająkami i ciemnością-Każdy ma coś, czego się boi, prawda? Takimi rzeczami dla Hokar'iego są pająki, na myśl o których mdleje; i ciemność, której nie może znieść, więc zasypia przy świeczce lub z misiem.
Zainteresowania:
❖Pisarstwo-Moi od dziecka uwielbiał pisać. Przez lata kształcenia swojej pasji stał się prawdziwym artystą, a co za tym idzie, raz na jakiś czas gdy przestanie się odzywać i zamknie w kiblu, możecie być pewni, że stał się Artystą w depresji. Są tego jednak dobre strony-potrafi pisać naprawdę dobrze, i można to z łatwością nazwać talentem i życiową pasją, a swoim ulubionym długopisem bardzo łatwo jest kogoś zadźgać~Po przyjacielsku radzę się trzymać z dala od notatnika Haruki, gdyż zapisane są tam najgorsze gejowskie pornole z jego najbliższymi znajomymi, jakie widział świat.
❖Muzyka-Jedną z odskoczni Hok'iego, jest muzyka. To właśnie dzięki niej zbiera potrzebną wenę, aby uśmiercić całe otoczenie na kartce. Stosunkowo niedawno temu, zaczął uczyć się grać, i w taki to sposób teraz przesiaduje na łóżku z gitarą pisząc piosenki, a trzeba przyznać, że głos ma niezły. Potrafi jeszcze grać na fortepianie, ale robi to o wiele rzadziej, gdyż ten instrument, choćby próbować z każdej możliwej strony jakoś niespecjalnie chce zmieścić się do jego miejsca zamieszkania.
❖Motoryzacja-Jak to facet, Haru lubi sobie czasem pogrzebać w silnikach i potaplać się w smarze. Bardzo dobrze kieruje motocyklami pomimo młodego wieku, świetnie wychodzi mu też naprawa wszelkiego rodzaju maszyn na kółkach, co z jego umiejętnościami psucia bardzo się przydaje. Chłopak ma wielki sentyment do stuntu, i sam uwielbia to robić, choć nie zawsze ma na czym. Zdecydowanie, Yamaha f1 jest jedną z miłości jego życia.
❖Kultura Azjatycka- Haru jest w połowie Azjatą, co mogłoby wytłumaczyć jego zainteresowanie azjatycką, a w szczególności japońską i koreańską kulturą. Od dawna interesuje się anime i mangą, a jego zainteresowania ostatnimi czasy przerosły ze zwykłego fapania przy masochistycznych yaoicach-na prawdziwą pasję. Teraz z czystym sercem można nazwać go fanem, a nie zwykłym zboczeńcem.
❖Rysunek-Dawno, dawno temu, w parku sponiewieranym gdzieś w wielkim mieście, Hoka spotkał pewnego bardzo miłego pana o kształtnym tyłku i wyjątkowych zdolnościach plastycznych. Chłopaka zainteresowała umiejętność zrobienia czegoś z pustego płótna-i chodź nadal nie wychodzi mu to najlepiej, to na pewno Moi przekroczył próg tejże umiejętności, a jego rysunki nie wyglądają na potwory z dziecięcych koszmarów, a prawdziwe dzieła sztuki.
Dodatkowe:
❖Jest agnostykiem i masochistą
Miejsce zamieszkania: Akademik
Wykonywany zawód:-
Indeks 
