Ryutaro Maeno

Imię/Imiona i nazwisko: Ryutaro Maeno
Pseudonim: Ryu

Wiek: 28 lat
Pochodzenie: Japonia
Rodzina: Kiedy mieszkał w Japonii, był na utrzymaniu swoich rodziców, taki maminsynek. Po przeprowadzce, która odbyła się jakieś siedem lat temu, Ryu całkowicie odciął się od swojej rodziny. Można więc określić to jako jej brak?
Orientacja: Homoseksualny, chociaż na pierwszy rzut oka zachowuje się jak typowy heteryk.

Grupa: Mieszkańcy

Charakter: Zachowanie i osobowość Ryu jest naprawdę ciężkim orzechem do zgryzienia. Był taki od zawsze. Egoistyczny, chłodny, ale o ogromnej pewności siebie. Często przejawia pesymistyczne myśli, przez która odrzuca otaczające go społeczeństwo. Nie jest mu trudno powiedzieć to, co akurat siedzi jemu w głowie. Wystarczy, że kilka razy szybko to przemyśli i rzuca słowami jak popadnie. Zbudowała to u niego wizyta w szpitalu. Bywał tam nie raz, a z każdym ponownym przybyciem, coraz bardziej nienawidził tego miejsca.
Pierwszy raz tam trafił, kiedy został postrzelony w bok, na szczęście przeżył. Zdarzenie to miało miejsce w dniu jego dziewiętnastych urodzin. Wszystko zapowiadało się całkiem normalnie. Miał to być dzień jak każdy inny, ale Maeno wtedy trafił nie w tą japońską uliczkę co trzeba. To była jakaś sprzeczka – łagodnie mówiąc. Ryutaro szedł spokojnie, jak gdyby nigdy nic, aż nagle do jego uszu dotarły wrzaski mężczyzn i krzyki jakiejś kobiety. Jeden groził drugiemu bronią, a dostał świadek. Nie pamięta jakim sposobem wylądował na pogotowiu, może to nawet i dobrze. Nie musi przynajmniej zastanawiać się, kogo ma obdarzyć tak mieszanymi uczuciami. Po jakimś czasie zaczął być mniej ufny co do ludzi, przestał też wychodzić tak często po zmroku z domu. Bał się, to prawda i trudno mu było pokonać ten strach. Ale co zrobić? Większość zachowałaby się podobnie.
Drugi raz był całkiem niedawno. Został zmuszony do wizyty u okulisty. Jego pierwsze słowa, które padły w stronę lekarza to: „I co? Oślepłem? A może mam raka gałki ocznej?” – oczywiście to miał być żart, ale wypowiedziany tak poważnie, że badający miał wrażenie iż jego pacjent naprawdę na to liczy. Skończyło się na tym, że od tamtej pory Japończyk musi zakładać okulary kiedy zasiada przed komputerem i kiedy zamierza coś poczytać. To go jakoś specjalnie nie zmieniło, ale warto wiedzieć, czemu teraz czuje taką niechęć pracując. Można wręcz rzec, iż on zawsze czuje do wszystkiego niechęć. Pod względem nawiązywania znajomości jest dosyć kiepski, nie potrafi zatrzymać przy sobie człowieka, szczególnie kogoś, kto go kocha. Tak, był w związku i to nie raz, a każdy kończył się kłótnią w stylu: „Nie masz uczuć! Ty wcale mnie nie kochasz!”. Ryu ma uczucia i to naprawdę wiele, tyle, że on ich nie okazuje. Przykrywa je grubą płachtą, zwaną obojętnością i idzie dalej. Dlatego też pod tym względem wydaję tak bardzo zimnym człowiekiem. Najwidoczniej ma coś w sobie specjalnego, skoro niektórzy gnają do niego i próbują dostać się do tych skrywanych emocji.  
Jeśli chodzi o dotykanie się i tym podobne, to „rób co chcesz”, dosłownie. Nie ma jakichś blokad przed tym by kogoś gdzieś dotknąć, złapać i również nie przeszkadza mu, jeśli ktoś naruszy jego strefę prywatną. Drobne czułości to jego specjalność, co uparcie skrywa. Chcesz się przytulić? Proszę bardzo! A może całus? Nie ma sprawy. Ale pamiętaj: nie możesz się od razu zrazić.
Są takie emocje, uczucia, których nawet Ryu nie ukrywa. To złość i smutek. Mimo, że na co dzień jest opanowanym człowiekiem, to bywają takie chwile, że szargają nim nerwy i on to pokazuje. Pokazuje tak bardzo, że jeszcze bardziej wydaje się niebezpieczną osobą (nie no, wtedy faktycznie taki jest). Podczas smutku lub rozpaczy zawsze uroni kilka łez. Nie ma w tej sprawie wyjątków. Nie jest tym skrępowany, on praktycznie nie wie co to wstyd. Nawet, kiedy płacze, to wciąż zachowuje ten swój poważny wyraz twarzy.

Wygląd: Co tu dużo mówić? Wygląda jak typowy Japończyk.. Prawie. Jest wysoki, w końcu ma aż sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu. Jego waga zatrzymuje się przy siedemdziesięciu ośmiu kilogramach, co wskazuje na idealną, jednak planuje zgubić trochę ciała na przyszłość. Figura Ryu nie jest jakaś rewelacyjna. Ani wysportowana, ani nie jest też zaniedbana. Przyjmijmy po prostu iż jest szczupły i ma delikatnie zarysowane mięśnie ramion, nóg oraz barków. Twarz o łagodnych, ale nadal męskich rysach, z prostym nosem, wydatniejszymi ustami, które mają swój brzoskwiniowo-różowawy kolor. Oczy mężczyzny są duże, a tęczówki zlewają się praktycznie ze źrenicami; otoczone są przez krótkie, czarne rzęsy. Włosy sięgają mu ledwo za linię szczęki. Proste kosmyki o różnej długości, jednak zbytnio niewidocznej, mają kolor kruczoczarny, a Maeno najczęściej czesze się tak, by mieć przedziałek, który nie jest jakoś perfekcyjnie równy, ale mimo wszystko wygląda to dość dobrze. Są miękkie i nawet Azjata nie może się powstrzymać przed tym, by pobawić się własnymi włosami. Jego skóra jest bardzo blada, na dodatek wygląda jakby wiecznie źle spał. Mimo to, jest naprawdę gładka i przyjemna w dotyku. Nie jest oczywiście bez żadnej skazy czy niedoskonałości. Jedną z nich jest blizna na lewym boku po postrzale, która najwidoczniej pozostanie tam do końca jego życia. Na szczęście nie przeszkadza mu, ba, uważa, że dodaje to jego ciału charakteru.
Styl ubierania się mówi wiele do życzenia. Obojętnie co to by nie było, góra zawsze musi być biała. Ma wręcz obsesję na punkcie tego koloru. Ponad osiemdziesiąt procent zawartości jego szafy, to ciuchy które są białe, lub po prostu jasnoszare. Ciemniejsze co najwyżej mogą być spodnie. Dwudziestoparolatek stawia na minimalizm, a więc, wszelakie dodatki też są u niego znikome.
Dodatkowo na jego plecach znajduje się dość obszerny tatuaż, przypominający zwykły szkic. Przedstawia on ludzkie żebra, widziane od tyłu, które owijają luźno pnącza nieznanej roślinności; lewy bark, jak i część żeber, przysłaniają ptasie pióra. Między kośćmi wije się wąż, biegnie przez brzuch, a głowa znajduje się na samym dole pleców. Jest bardzo zadowolony z tego dzieła, mimo, że trzeba dodać do tego trochę własnej wyobraźni i u koloryzować własnoręcznie te cienkie kontury.
Największe wady:
§ Obojętne podejście do wielu spraw – Albo odkłada wiecznie coś na potem, albo nie robi tego w ogóle, albo całkowicie to olewa. Właśnie przez to, trudno mu było znaleźć pracę, a potem utrzymać się w danej posadzie dłużej niż miesiąc. Jednak w końcu mu się udało.
§ Co może być gorszą wadą niż ta oziębłość?
§ Zbyt wielka śmiałość – To naprawdę jest wadą! W końcu kto wie, kiedy Ryu coś strzeli i zamiast przekraczania strefy prywatnej, będzie chciał przekroczyć tą intymną? A znając go, pewnie zrobi to w dość nieoczekiwanym i nieodpowiednim momencie.

Zainteresowania:
§ Gra na wiolonczeli – ten instrument towarzyszy mu już od bardzo wielu lat; w dodatku dźwięki, jakie wydaje ten instrument smyczkowy powodują, że Japończyk się uśmiecha.
§ Malarstwo – Co robić, kiedy jest wena? Maluj. Co robić, kiedy brak kasy? Maluj. Co robić, kiedy widzisz idealne miejsce na obraz w swoim domu? Maluj. Z innych powodów raczej nie sięga po pędzel i farby, chyba, że naprawdę poczuje taką potrzebę. Jego styl można określić jako połączenie Beksińskiego i Giger'a, ale mimo to, śmiało chwali się swoimi pracami.
Dodatkowe:
§ Jego usta mają słony smak. Jest to efekt jedzenia bardzo często przyprawianego słonecznika.
§ Straszny bałaganiarz, ale nie u siebie w domu. Zaproś go, a zrobi Ci taki syf, że to się w głowie nie mieści. Zero kultury, no.
§ Nienawidzi słodyczy i w ogóle wszystkiego co słodkie. Zawsze po zjedzeniu nawet kawałka ciasta, już po chwili leci do toalety to zwymiotować. Pojawiło się to u niego już w dzieciństwie, ponieważ dziadek przekarmiał go różnymi słodkościami, aż w końcu coś w nim pękło i no.. tak zostało.
§ Punktualny jak cholera. Jeżeli spóźnisz się minimum trzy minuty, to nie licz na to, że Ryu tyle na Ciebie poczeka.


Miejsce zamieszkania: Zamieszkuje w jednym z wyższych wieżowców w mieście.
Wykonywany zawód: Grafik, ale dorabia sprzedając swoje obrazy.